reflexione in angulis intermediis minoribus ab ipsa superficie ad ejusmodi finitum
angulum.
147. Huic cuidam velut læsioni continuitatis videtur responderi posse per illam lucem
quæ reflectitur, vel refrin-
[67]
-gitur irregulariter in quibusvis angulis. Jam olim enim
observatum est illud, ubi lucis radius reflectitur, non reflecti totum ita, ut angulus
reflexionis æquetur angulo incidentiæ, sed partem dispergi quaquaversus; quam ob
causam si Solis radius in partem quandam speculi incurrat, quicunque est in conclavi,
videt, qui sit ille locus, in quem incurrit radius, quod utique non fieret, nisi e solaribus
illis directis radiis etiam ad oculum ipsius radii devenirent, egressi in omnibus iis
directionibus, quæ ad omnes oculi positiones tendunt; licet ibi quidem satis intensum
lumen non appareat, nisi in directione faciente angulum reflexionis æqualem incidentiæ,
in qua resilit maxima luminis pars. Et quidem hisce radiis redeuntibus in angulis hisce
inæqualibus egregie utitur Newtonus in fine Opticæ ad explicandos colores laminarum
crassarum: & eadem irregularis dispersio in omnes plagas ad sensum habetur in tenui
parte, sed tamen in aliqua, radii refracti. Hinc inter vividum illum reflexum radium, &
refractum, habetur intermedia omnis ejusmodi radiorum series in omnibus iis
intermediis angulis prodeuntium, & sic etiam ubi transitur a refractione ad reflexionem
in totum, videtur per hosce intermedios angulos res posse fieri citissimo transitu per
ipsos, atque idcirco illæsa perseverare continuitas.
148. Verum si adhuc altius perpendatur res; patebit in illa intermedia serie non haberi
accuratam continuitatem, sed apparentem quandam, quam Natura affectat, non accurate
servat illæsam. Nam lumen in mea Theoria non est corpus quoddam continuum, quod
diffundatur continue per illud omne spatium, sed est aggregatum punctorum a se
invicem disjunctorum, atque distantium, quorum quodlibet suam percurrit viam
disjunctam a proximi via per aliquod intervallum. Continuitas servatur accuratissime in
singulorum punctorum viis, non in diffusione substantiæ non continuæ, & quo pacto ea
in omnibus iis motibus servetur, & mutetur, mutata inclinatione incidentiæ, via a
singulis punctis descripta sine saltu, satis luculenter exposui in secunda parte meæ
dissertationis
De Lumine
a num. 98. Sed hæc ad applicationem jam pertinent Theoriæ
ad Physicam.
149. Haud multum absimiles sunt alii quidam casus, in quibus singula continuitatem
observant, non aggregatum utique non continuum, sed partibus disjunctis constans.
Hujusmodi est ex. gr. altitudo cujusdam domus, quæ ædificatur de novo, cui cum series
nova adjungitur lapidum determinatæ cujusdam altitudinis, per illam additionem repente
videtur crescere altitudo domus, sine transitu per altitudines intermedias: & si dicatur id
non esse Naturaæ opus, sed artis; potest difficultas transferri facile ad Naturæ opera, ut
ubi diversa inducuntur glaciei strata, vel in aliis incrustationibus, ac in iis omnibus
casibus, in quibus incrementum fit per externam applicationem partium, ubi accessiones
finitæ videntur acquiri simul totæ sine
[68]
transitu per intermedias magnitudines. In iis
casibus continuitas servatur in motu singularum partium, quæ accedunt. Illæ per lineam
quandam continuam, & continua velocitatis mutatione accedunt ad locum sibi deditum:
quin immo etiam posteaquam eo advenerunt, pergunt adhuc moveri, & nunquam habent
quietem nec absolutam, nec respectivam respectu aliarum partium, licet jam in
respectiva positione sensibilem mutationem non subeant: parent nimirum adhuc viribus
omnibus, quæ respondent omnibus materiæ punctis utcunque distantibus, & actio
proximarum partium, quæ novam adhæsionem parit, est continuatio actionis, quam
multo minorem exercebant, cum essent procul. Hoc autem, quod pertineant ad illam
Apparens
conciliatio cum
lege continuitate
per radios
irregulariter
dispersos.
Cur ea apparens
tantum: vera
conciliatio per
continuitatem viæ
cujusvis
punctilucis.
Quo pacto
servetur
continuitas in
quibusdam
casibus, in quibus
videtur lædi.
