Theoria mea, cum ea formula nullam habeat in minimis distantiis vim contrariam vi in
maximis, sed in omnibus distantiis eandem, nimirum in minimis attractivam, ut in
maximis. Cohæsio punctorum se invicem repellentium in minimis distantiis, &
attrahentium in majoribus haberi non potuit sine intersectione curvæ cum axe, quæ
intersectio sine parametro aliqua non obtinetur. Verum ad omnem hanc phænomenorum
seriem obtinendam multo pluribus, uti ostensum est suo loco, intersectionibus curvæ, &
flexibus tam variis opus erat, quæ sine plurimis parametris obtineri non poterant.
Consideretur elevatissimum inversum problema affine alteri, cujus mentio est facta
num. 547, quo quæratur numerus punctorum, & lex virium mutuarum communis
omnibus necessaria ab habendam ope cujusdam primæ combinationis, hanc omnem tam
diuturnam, tam variam phænomenorum seriem, cujus perquam exiguam particulam nos
homines intuemur, & statim patebit elevatissimum debere esse, & respectu habito ad
nostros exprimendi modos complicatissimum genus curvæ ad ejusmodi problematis
solutionem ne-
[288]
-cessarium; quod tamen problema certas quasdam parametros in
singulis saltem solutionibus suis, quæ numero fortasse infinite sunt, involveret, sola
unica potentia ad tanti problematis solutionem inepta.
75. Debuit igitur Naturæ Auctor, qui hanc sibi potissimum Phænomenorum seriem
proposuit, parametros quasdam seligere, & quidem plures, nec potuit solam unicam pro
lege virium exprimenda distantiæ potentiam adhibere: ubi & illud præterea ad rem
eandem confirmandam recolendum, quod a num. 124, dictum est de ratione reciproca
duplicata distantiarum, quam vidimus non esse omnium perfectissimam, nec omnino
eligendam, & illud, quod sequenti horum Supplementorum paragrapho exhibetur contra
vires in minimis distantiis attractivas & excrescentes in infinitum, ad quas sola potentia
demum deducit.
76. Atque hoc demum pacto, videtur mihi, dissoluta penitus omnis illa difficultas, quæ
proposita fuerat, nec ulla esse ratio, cur sola potentia quædam distantiæ anteferri
debuerit functioni utcunque, si nostrum exprimendi modum spectemus,
complicatissimæ.
Id non potuisse
solvi per solam
potentiam: legem
quadrati distantiæ
non esse
perfectissimam.
Conclusio contra
necessitatem, vel
convenientiam
solius potentiæ.
