perfectione creata, quæ idcirco nullum potest offerre Divinæ libertati meritum
determinativum ad se creandum.
557. Cum ea infinita libertate Divina componitur tamen illud, quod ad sapientiam
pertinet, ut ad eos fines, quos sibi pro liberrimo suo arbitrio præfixit Deus, media
semper apta debeat seligere, quæ finem propositum frustrari non sinant. Porro hæc
media etiam in nostrum bonum selegit plurima, dum totam Naturam conderet, quod
quem a nobis exigat beneficiorum memorem, & gratum animum, quern etiam tan-
[263]
-
tæ beneficentiæ respondentem amorem cum ingenti illa admiratione, & veneratione
conjunctum, nemo non videt.
558. Superest & illud innuendum, neminem sanæ mentis hominem dubitare posse, quin,
qui tantam in ordinanda Natura providentiam ostendit, tantam erga nos in nobis
seligendis, in consulendo nostris & indigentiis, & commodis beneficentiam, illud etiam
præstare voluerit, ut cum adeo imbecilla sit, & hebes mens nostra, & ad ipsius
cognitionem per sese vix quidquam possit, se ipse nobis per aliquam revelationem
voluerit multo uberius præbere cognoscendum, colendum, amandum; quo ubi
devenerimus, quæ inter tam multas falso jactatas absurdissimas revelationes unica vera
sit perspiciemus utique admodum facile. Sed ea jam Philosophiæ Naturalis fines
excedunt, cujus in hoc opere Theoriam meam exposui, & ex qua uberes hosce, &
solidos demum fructus percepi.
Media tamen
idonea necessario
eligi ab ipso
Auctore Naturæ
ad fines sibi
propositos:
quantum illi
debeamus.
Deduci nos inde
ad revelationem,
quæ tamen huc
non pertineat, ad
opus nimirum
pure
philosophicum.
