radiorum Solis, ii sane nunquam per legitima Mechanicæ principia inquisiverunt in
luminis tenuitatem.
488. Solis particulis tenuissimis corporum imprimunt motum radii, ex quo per internas
vires aucto oritur calor, & quidem in opacis corporibus multo facilius, ubi tantæ sunt
reflexionum, & refractionum internæ vicissitudines: exiguo motu impresso paucis
particulis, reliqua internæ mutuæ vires agunt juxta ea, quæ diximus num. 467. Sic ubi
radiis solaribus speculo collectis comburuntur aliqua, alia calcinantur
[228]
etiam;
omnes illi motus ab internis utique viribus oriuntur, non ab impulsione radiorum.
Regulus antimonii ita calcinatus auget aliquando pondus decima sui parte. Sunt, qui id
tribuant massæ radiorum ibi collectæ. Si ad ita esset; debuisset citissime abire illa
substantia cum parte decima velocitatis amissæ a lumine, sive citius, quam binis arteriæ
pulsibus ultra Lunam fugere. Quamobrem alia debet esse ejus phænomeni causa, qua de
re fusius egi in mea dissertatione
De Luminis Tenuitate
.
489. Quoniam lumen in sulphuris particulas agit validissime, nam sulphurosæ, &
oleosæ substantiæ facillime accenduntur: eæ contra in lumen validissime agunt.
Substantiæ generaliter eo magis agunt in lumen, quo densiores sunt, & attractionum
summa prævalet, ubi radius utrumque illud planum transgressus refringitur: & idcirco
generaliter ubi sit transitus a medio rariore ad densius, refractio fit per accessum ad
perpendiculum, & ubi a medio densiore ad rarius, per recessum. Sed sulphurosa, &
oleosa corpora multo plus agunt in lucem, quam pro ratione suæ densitatis. Ego sane
arbitror, uti monui num. 467, ipsum ignem nihil esse aliud, nisi fermentationem
ingentem lucis cum sulphurea substantia.
490. Lumen per media homogenea progredi motu liberrimo, & sine ulla resistentia
medii, per quod propagetur, eruitur etiam ex illo, quod velocitas parallela maneat
constans, uti assumpsimus num. 302, quod assumptum si non sit verum, manentibus
ceteris; ratio sinus incidentiæ ad sinum anguli refracti non esset constans: sed idem
eruitur etiam ex eo, quod ubi radius ex acre abivit in vitrum, tum e vitro in aerem
progressus est, si iterum ad vitrum deveniat; eandem habeat refractionem, quam habuit
prima vice. Porro si resistentiam aliquam pateretur, ubi secundo advenit ad vitrum;
haberet refractionem majorem: nam velocitatem haberet minorem, quæ semel amissa
non recuperatur per hoc, quod resistentia minuatur, & eadem vis mobile minori
velocitate motum magis detorquet a directione sui motus.
491. Posteaquam lux intra opaca corpora tam multis, tam variis erravit ambagibus aliqua
saltem sui parte deveniet iterum ad superficiales particulas, & avolabit. Inde omnino
ortum habebit lux illa tam multorum phosphororum, quæ deprehendimus, e Sole retracta
in tenebras lucere per aliquot secunda, & a numero secundorum licet conjicere
longitudinem itineris confecti per tot itus, ac reditus intra meatus internos. Sed
progrediamur jam ad reliqua, quæ num. 472 proposuimus.
492. Prime quidem illud facile perspicitur, ex Theoria, quam exposuimus, cur, ubi
radius incidit cum majore inclinatione ad superficiem, major luminis pars reflectatur. Et
quidem in dissertatione, quam superiore anno die 12 Novembris legit
[229]
Bouguerius
in Academiæ Parisiensis conventu publico, uti habetur in
Mercurio Gallico
hujus anni
ad mensem Januarii, profitetur, se invenisse in aqua in inclinatione admodum ingenti
reflexionem esse æque fortem, ac in Mercurio ut nimirum reflectantur duo trientes, dum
in incidentia perpendiculari vix quinquagesima quinta pars reflectatur. Porro ratio in
Tenuissimum
motum imprimi a
lumine particulis
corporum:
calorem, &
ustionem
provenire ab
earum viribus
internis, quod
ipsum probatur
hic.
Densiora agere in
lumen fortius:
sed sulphurosa, &
oleosa pari
densitate plus: cur
id ipsum.
Lumen in
progressu nullam
pati resistentiam,
positive probatur.
Unde lux in
phosphoris
quibusdam.
Cur in majore
obliquitate plus
luminis
reflectatur.
