DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. VI
268
Sed illa, quae subiunxit, haud veriora sunt.
Praeterea neque
de alteratione neque de augmento, quo modo rebus insunt
.
xv
Nam de
incremento atque eius contrario in eodem Timaeo ac etiam de
nutritione continuato sermone ad hunc modum scripsit:
47
Quem
vocamus sanguinem, pabulum carnium et universi corporis. Unde ir-
rigata singula adimplet evacuati sedem. Modus autem impletionis abi-
tionisque sit sicuti in universo, cuiusque latio fit, per quam cognatum
omne fertur ad se ipsum, circumstantia sane extrinsecus nobis liquefa-
cit semper et distribuit ad unamquamque speciem cognatum remittens.
Exanguia rursus concisa intra nos et comprehensa veluti a coelo con-
stituto uno quoque animali, universi cogitur imitari lationem. Ad co-
gnatum ergo cum feratur unumquodque eorum, qua intus dividuntur,
evacuatum tunc rursus replevit. Quando ergo plus abit quam influat,
tabescit omne: quando vero minus, augetur
.
In Phaedone quoque eadem de re:
48
Et quam ob rem homo au-
geatur, hoc enim putabam ante hac cuique clarum esse, quod propter
edere et bibere, postquam enim ex cibis, carnibus quidem carnes adge-
47
ὃ καλοῦμεν αἷμα͵ νομὴν σαρκῶν καὶ ξύμπαντος τοῦ σώματος͵
ὅθεν ὑδρευόμενα ἕκαστα πληροῖ [πληρῆ] τὴν τοῦ κενουμένου βάσιν.
ὁ δὲ τρόπος τῆς πληρώσεως ἀποχωρήσεώς τε γίγνεται καθάπερ ἐν
τῷ παντὶ παντὸς ἡ φορὰ γέγονεν͵ ἣν τὸ ξυγγενὲς πᾶν φέρεται πρὸς
πρὸς ἑαυτό. τὰ μὲν γὰρ δὴ περιεστῶτα ἐκτὸς ἡμᾶς τήκει τε ἀεὶ, καὶ
διανέμει πρὸς ἕκαστον εἶδος τὸ ὁμόφυλον ἀποπέμποντα [corr. ex
ἀποπέμπον]͵ τὰ δ’ ἔναιμα [ἄναιμα] αὖ͵ κερματισθέντα ἐντὸς παρ΄ ἡμῖν
καὶ περιειλημμένα ὥσπερ ὑπ΄ οὐρανοῦ ξυνεστῶτος ἑκάστου τοῦ ζῴου͵
τὴν τοῦ παντὸς ἀναγκάζεται μιμεῖσθαι φοράν. πρὸς τὸ ξυγγενὲς οὖν
φερόμενον ἕκαστον τῶν ἐντὸς μερισθέντων τὸ κενωθὲν τότε πάλιν
ἀνεπλήρωσεν. ὅταν μὲν δὴ πλέον τοῦ ἐπιῤῥέοντος ἀπίῃ͵ φθίνει πᾶν͵
ὅταν δὲ ἔλαττον͵ αὐξάνεται. [PLATO, Ti. 80.e.6 – 81.b.5]
48
καὶ διὰ τί ἄνθρωπος αὐξάνεται. τοῦτο γὰρ ᾤμην πρὸ τοῦ παντὶ
δῆλον εἶναι͵ ὅτι διὰ τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν. ἐπειδὰν γὰρ ἐκ τῶν σιτίων
ταῖς μὲν σαρξὶ σάρκες προσγένωνται͵ τοῖς δὲ ὀστέοις ὀστᾶ͵ καὶ οὕτω
[τοῦτο] κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον καὶ τοῖς ἄλλοις τὰ αὐτῶν οἰκεῖα ἑκάστοις
προσγένηται. τότε δὴ τὸν ὀλίγον ὄγκον ὄντα ὕστερον πολὺν γεγονέναι͵
καὶ οὕτω γίγνεσθαι τὸν σμικρὸν ἄνθρωπον μέγαν. [PLATO, Phd.96.c.7
– d.5]
xv
Nema grčkog teksta, usp. ARIST. GC 315a.32 – 33.
5
10
15
