DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. VI
252
20
15
10
retur, nam haec sunt eodem loco eius verba:
22
Si enim omnes ali-
quis figuras effingens ex auro, nihil transfigurans cesset, singula in
omnes, ostendente sane aliquo ipsorum unum et interrogante quid nam
est, longe ad veritatem? Secure dixerit, quod aurum
: et paulo post
hoc exemplum applicat:
23
Eadem sane ratio etiam de suscipiente om-
nia corpora natura idem eam semper appellandum, ex sua enim propria
omnino non exit natura
. Quid clarius?
Cavillose ergo Aristoteles est interpretatus hoc auri exem-
plum. Quare et sequentia illa verba vana sunt.
Cum tamen hoc
non recte dicitur, hoc modo dictum. Sed quorum quidem alteratio est
.
vii
Ita et quae sequuntur omnia numquam enim Plato alterationem
ἀλλοίωσιν
eo loco nominat, sed generationem ubique.
Attamen cum tot verbis prave in contrarium sensum detortis
Platonem hoc loco arguat:
ὑπ΄ αὐτῆς τῆς ἀληθείας ἀγόμενος
,
ipsa veritate ductus
, primo De elementis capite ultimo haec eadem
Platonis dicta sibi ipsi contradicens laudat ita scribens:
24
Sicuti
enim etiam in aliis informe et infiguratum oportet subiectum esse (ma-
xime enim ita possit transfigurari, sicuti in Timaeo scriptum est ip-
sum pandeches), ita et elementa oportet existimare tamquam materiam
esse compositis
. Quod si auri exemplum in materiae declaratione
a Platone allatum, reprehensione Aristotelica dignum indigne
fuit, quia figuras formas scilicet non essentiales, sed accidentales
exprimunt, cur non reprehendantur Aristotelica exempla quo-
22
εἰ γὰρπάντατιςσχήματαπλάσας ἐκχρυσοῦμηδὲνμεταπλάττων
παύοιτο ἕκαστα εἰς ἅπαντα͵ δεικνύντος δή τινὸς αὐτῶν ἓν, καὶ ἐρομένου
[προσερομένου] τί ποτ΄ ἐστί͵ μακρῷ πρὸς ἀλήθειαν, ἀσφαλέστατον
εἰπεῖν, ὅτι χρυσός. [PLATO, Ti. 50.a.5 – b.2]
23
αὐτὸς δὴ λόγος καὶ περὶ τῆς τὰπάντα δεχομένης σώματαφύσεως
ταὐτὸν [ταυτὸν] αὐτὴν ἀεὶ προσρητέον. ἐκ γὰρ τῆς ἑαυτῆς τὸ παράπαν
οὐκ ἐξίσταται δυνάμεως [φύσεως]. [PLATO, Ti. 50.b.5 – 8]
24
ὥσπερ γὰρ <καὶ> ἐν τοῖς ἄλλοις ἀειδὲς καὶ ἄμορφον δεῖ τὸ
ὑποκείμενον εἶναι (μάλιστα γὰρ ἂν οὕτω δύναιτο ῥυθμίζεσθαι
[μεταῤῥιθμίζεσθαι]͵ καθάπερ ἐν τῷ Τιμαίῳ γέγραπται͵ τὸ πανδεχές)͵
οὕτω καὶ τὰ στοιχεῖα δεῖ νομίζειν ὥσπερ ὕλην εἶναι τοῖς συνθέτοις·
[ARIST. Cael. 306b.16 – 20]
vii
Nema grčkog teksta.
5
