DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. VI
248
Haec autem cum iis, quae Plato scripsit initio tractationis de
materia, conferamus:
11
Nunc autem oratio videtur cogere arduam
et obscuram speciem, tentare sermonibus manifestare. Quam ergo po-
tentiam et naturam ipsum putandum? Talem maxime omnis esse ge-
nerationis susceptaculum veluti nutricem
, cur haec nullam habent
determinationem? Aut haec alia sequentia?
12
Et sane ut ignis, id
quod semper tale et omne quaecumque habent generationem: in quo
vero ingenerantur singula ipsorum elucent et rursus inde deperduntur,
solum illud appellare. Huic vero et hoc utentes nomine
.
Sunt quidem haec, ut Aristoteli concedatur, non satis clare
dicta. At quae de auri exemplo multo aliis verbis quam Aristote-
lis refert, clariora. Sed ipse non multo clarius declaravit illud:
13
Ex qua fiunt vocata elementa
. Nam illud (ex qua) si materia intelli-
gatur, non usquequaque verum fuerit elementa ex materia gene-
rari, opus enim est, ut elementa fiant ex materia et contrarietate.
Si vero ex contrarietate intelligatur, neque illud verum fuerit,
cum opus sit etiam materia.
Neque etiam Aristoteles clare dixit (sed semper cum contra-
rietate) nullam enim habere videtur materia in se contrarietatem,
ex qua elementa fiant. Sed forte clarius Plato:
14
Quodvis contrario-
rum et omnia quaecumque ex his
.
Sed cum Plato dicat:
15
Suscipit semper omnia
. Et:
16
Et veluti ta-
bella natura cuique iacet mota et transfigurata ab ingredientibus appa-
11
νῦν δ’ ὁ λόγος ἔοικεν εἰσαναγκάζειν χαλεπὸν καὶ ἀμυδρὸν εἶδος
ἐπιχειρεῖν λόγοις ἐμφανίσαι [ἐμφανῆσαι]. τίνα οὖν {ἔχον} δύναμιν
καὶ φύσιν αὐτὸ ὑποληπτέον; τοιάνδε μάλιστα· πάσης εἶναι γενέσεως
ὑποδοχὴν αὐτὴν [αὐτὸ] οἷον τιθήνην. [PLATO, Ti. 49.a.3 – 6]
12
καὶ δὴκαὶπῦρτὸδιὰπαντὸςτοιοῦτον, καὶ ἅπανὅσονπερ [ὅσαπερ]
ἂν ἔχῃ γένεσιν. ἐν ᾧ δ’ ἐγγιγνόμενα {ἀεὶ} ἕκαστα αὐτῶν φαντάζεται
καὶ πάλιν ἐκεῖθεν ἀπόλλυται͵ μόνον ἐκεῖνο αὖ [ἂν] προσαγορεύειν τῷ
τε τοῦτο [τὸ δὲ τούτῳ] καὶ τόδε προσχρωμένους ὀνόματι. [PLATO, Ti.
49.e.6 – 50.a.2]
13
ἐξ ἧς γίνεται τὰ καλούμενα στοιχεῖα. [ARIST. G C 329a.26 – 27]
14
ὁτιοῦν τῶν ἐναντίων͵ καὶ πάντα ὅσα ἐκ τούτων. [PLATO, Ti.
50.a.3 – 4]
15
δέχεταί τε γὰρ [δέχεται δ’] ἀεὶ τὰ πάντα. [PLATO, Ti. 50.b.8]
16
ἐκμαγεῖον {γὰρ} φύσει παντὶ κεῖται, κινούμενόν τε καὶ διασχη-
ματιζόμενον ὑπὸ τῶν εἰσιόντων͵ φαίνεται δὲ δι΄ [δ΄] ἐκεῖνα ἄλλοτε
ἀλλοῖον. [PLATO, Ti. 50.c.2 – 4]
5
10
15
20
