DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. V
224
20
25
10
luta
. Quare absurda, quae deducit, nullo modo sequentur. Sed
haec forte contra alios quam contra Platonem dicta sunt, non
enim Plato ullo in loco boni et bene esse mentionem ullam facit.
Capite 8. habet:
76
Clarum itaque quod idearum causa (sicut solent
quidam dicere ideae) si sunt aliqua praeter singularia et ad generationes
et substantias nihil utilia
, totum falsum est. Sunt enim necessariae
ea progressione, quam docuimus. Non enim gigneretur forma
hominis in materia, nisi praeexisteret ea forma in semine, in ca-
lore, in spiritu, in natura, in anima, in anima universali, in mente
opifice. Falsum itaque est eas non esse utiles, cum sint necessa-
riae, neque illud verum est, quod sequitur:
77
Clarum quod nihil
opus est, ut exemplar, ideam constituere
. Quia nisi hominis exem-
plar vel forma vel ratio in quibus diximus non praeexisteret,
homo numquam fieret.
Quod etiam capite 13. scribit:
78
Omnino vero accidit, si est sub-
stantia homo et quaecumque ita dicuntur, nihil eorum, quae in ratione
esse nullius substantiam, neque seorsum existere ipsorum neque in alio
.
Ait, ut ego quidem interpretari possum. Si ideae sunt nec genus
nec differentia nec species, quae in definitione assumuntur, erunt
substantiae. Cur id? Rationem nullam assignat nec assignare po-
test, quae enim est consequentia haec? Ideae sunt, ergo species
substantia non est? Deinde verum est.
79
Quod nullum universaliter
existentium substantia est,
[335] si pro existentium,
ὑπαρχόντων
,
σημαινομένων
vel
λεγομένων
,
significatorum vel dictorum
, intel-
ligatur, ut sunt universalia haec nostratia collecta ex singulari-
bus, quae aut nihil, aut posteriora sunt, quod si
ὑπαρχόντων
,
76
φανερὸν ἄρα [ἆρ’] ὅτι ἡ τῶν εἰδῶν αἰτία͵ (ὡς εἰώθασί τινες λέγειν
τὰ εἴδη) εἰ ἐστὶν ἄττα παρὰ τὰ καθ΄ ἕκαστα [καθέκαστα]͵ πρός τε τὰς
γενέσεις καὶ οὐσίας οὐδὲν χρησίμη [χρήσιμα]. [ARIST. Metaph. 1033b.26
– 28]
77
φανερὸν ὅτι οὐδὲν δεῖ ὡς παράδειγμα εἶδος κατασκευάζειν.
[ARIST. Metaph. 1034a.2 – 3]
78
ὅλως δὲ συμβαίνει͵ εἰ ἔστιν οὐσία ὁ ἄνθρωπος καὶ ὅσα οὕτω
λέγεται͵ μηδὲν τῶν ἐν τῷ λόγῳ εἶναι μηδενὸς οὐσίαν μηδὲ [μήτε] χωρὶς
ὑπάρχειν αὐτῶν μηδ΄ [μήτε] ἐν ἄλλῳ. [ARIST. Metaph. 1038b.30 – 33]
79
ὅτι οὐδὲν τῶν καθόλου ὑπαρχόντων οὐσία ἐστί. [ARIST. Metaph.
1038b.35 također: ARIST. Metaph. 1040b.26]
5
15
