DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. V
232
Quod vero addit:
94
Sapere et cernere et voluptates quaedam et
honores bonorum, quae per se sunt, posuerit aliquis
. Ponat et vere
ponat. At quomodo sequetur, sapere est per se bonum, ergo
95
frustra erit idea
, quae est haec argumenti forma? Aut quae rationis
vis?
Deinde quod ait:
96
Si vero et haec sunt eorum, quae per se boni,
rationem in omnibus ipsis eandem apparere oportebit
. Cur vero id?
Quando secundum essentias differentes idearum, et horum di-
versae etiam sint definitiones necesse est. Neque exemplum qua-
drat:
97
Sicuti in nive et cerussa rationem albedinis
, haec enim ambo
materialia sunt, idea immaterialis, nostra bona materialia. At si
id verum est nivis et cerussae
xxiii
albedinis eandem esse definitio-
nem, cur contrariam dicit?
98
Honoris et prudentiae et voluptatis aliae
et differentes sunt rationes ea qua bonae
. Sunt enim quatenus bona
eadem definitione comprehensa, ab omnibus enim expetuntur.
Nec recte infertur:
99
Non est ergo bonum commune, quid se-
cundum unam ideam
. Non enim inde sequitur. Praeterea falsum
quoque est omnia enim bona sive aequivoca sive univoca sive
ab uno et ad unum sive per analogiam, ut ipse enumerat, bona
sunt: quia boni illius unius principia sunt atque quod ait, si tale
bonum sit non esse πρακτ
ὸν οὐδὲ κτητὸν ἀνθρώπῳ
,
xxiv
agibile
94
τὸ φρονεῖν καὶ ὁρᾶν, καὶ ἡδοναί τινες καὶ τιμαί […] τῶν καθ΄
αὑτὰ ἀγαθῶν θείη τις ἄν [ἄν τις]. [ARIST. E N 1096b.17 – 19]
95
μάταιον [corr. ex μήτανον] ἔσται τὸ εἶδος. [ARIST. E N 1096b.20]
96
εἰ δὲ καὶ ταῦτα ἐστὶ τῶν καθ΄ αὑτά͵ τὸν τ’ ἀγαθοῦ λόγον, ἐν
ἅπασιν αὐτοῖς τὸν αὐτὸν ἐμφαίνεσθαι δεήσει. [ARIST. E N 1096b.21
– 22]
97
καθάπερ ἐν χιόνι καὶ ψιμυθίῳ [corr. ex ψυμμυθίῳ] τὸν τῆς
λευκότητος. [ARIST. E N 1096b.22 – 23]
98
τιμῆς {δὲ} καὶ φρονήσεως καὶ ἡδονῆς, ἕτεροι, καὶ διαφέροντες οἱ
λόγοι, ταύτῃ ᾗ ἀγαθά. [ARIST. E N 1096b.23 – 25]
99
οὐκ ἔστιν ἄρα τὸ ἀγαθὸν κοινὸν τι κατὰ μίαν ἰδέαν. [ARIST. E N
1096b.25 – 26]
xxiii
Corr. ex cerusae
xxiv
Usp. ARIST. E N 1096b.34.
5
10
15
20
