DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. V
212
10
5
illae immortales cum iis omnibus conditionibus, unde immor-
talitas consequitur: hae vero mortales cum omnibus aliis, unde
mortalitas: sunt idem progressione ut pater, filius, nepos, prone-
pos,
σειρᾷ
,
cathena
non autem essentia, numero ac perfectione,
et idem sunt hae cum illis in praedicatione, quod quid est, non
autem in quale quid est.
Estque
ταὐτὸ εἶδος τῶν ἰδεῶν καὶ τῶν μετεχόντων
xviii
eadem
species idearum et participantium
, analoga uti vocant, et
ὅμοιον
,
quod Plato asserit. Non tamen eo modo:
56
Si quos vocet hominem
et Calliam et lignum, nullam communionem respiciens ipsorum
. Non
enim apposite lignum cum Callia uti aequivoca confert, cum nul-
la sit inter ea communio propinqua aut similitudo.
Longe aptius initio Categoriarum hominem et pictum homi-
nem. Neque verum est inter ideas et Calliam nullam esse com-
munionem, est enim et speciei et progressionis communio.
Quod autem subnectit:
57
Quid nam conferunt formae aeternis
sensibilium vel iis, quae generantur et corrumpuntur, neque enim
motus neque mutationis ullius sunt causae ipsis
. Sensibilia aeterna,
puto, vocat coelum et astra et elementa: si coelum factum est,
ait 2. Physico capite 6:
58
Itaque si maxime coeli causa, casus, necesse
prius mentem causam et naturam esse et aliorum multorum et huiusce
universi
. Et primo De partibus capite 1:
59
Quare magis consenta-
neum est coelum factum esse a tali causa, si factum est, et esse ob talem
causam potius quam animalia mortalia
. Itaque si coelum factum est,
56
εἴ τις καλοίη ἄνθρωπον τὸν τε Καλλίαν καὶ τὸ ξύλον, μηδεμίαν
κοινωνίαν ἐπιβλέψας αὐτῶν. [ASCL. in Metaph. 83, 19,]
57
τί ποτε συμβάλλεται τὰ εἴδη τοῖς ἀϊδίοις τῶν αἰσθητῶν, ἢ τοῖς
γινομένοις καὶ τοῖς φθειρομένοις. οὔτε γὰρ κινήσεως οὔτε μεταβολῆς
οὐδεμιᾶς ἐστὶν αἴτια αὐτοῖς. [ARIST. Metaph. 991a.9 – 11]
58
ὥστ΄ εἰ ὅτι μάλιστα τοῦ οὐρανοῦ αἴτιον, τὸ αὐτόματον͵ ἀνάγκη
πρότερον νοῦν αἴτιον καὶ φύσιν εἶναι καὶ ἄλλων πολλῶν καὶ τοῦδε τοῦ
παντός. [ARIST. Ph. 198a.10 – 13]
59
διὸ μᾶλλον εἰκὸς τὸν οὐρανὸν γεγενῆσθαι ὑπὸ τοιαύτης αἰτίας͵
εἰ γέγονε͵ καὶ εἶναι διὰ τοιαύτην αἰτίαν μᾶλλον ἢ τὰ ζῷα τὰ θνητά.
[ARIST. P A 641b.15 – 18]
xviii
ARIST. Metaph. 991a.2 – 3.
20
15
