DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. IV
150
et dialectici id munus esse contendit:
51
Et periclitamur quaerentes
sophistam prius reperisse philosophum. Theae. Quomodo dicis? Hosp.
Per genera dividere neque eandem speciem aliam praestare neque aliam
existentem eandem, num dialecticae scientiae dicemus esse? Theae. Nae
dicemus. Hosp. Nonne ergo potens hoc facere unam ideam per multa
singulis positis seorsum undequaque extensam sufficienter persentire
et multas alias ad
xii
invicem, ab una extrinsecus contentas et unam
rursus per tota multa in uno coniunctam et multas seorsum unde-
quaque determinatas: hoc vero est, quae communicare singula potest, et
quae non, discernere per genera scire. Theae. Omnino. Hosp. Sed enim
dialecticam non alii quidem tribues, ut ego puto, praeterquam sincere
et iuste philosophanti
. Talem autem philosophum describit paulo
post:
52
Philosophus vero entis semper per ratiocinia incumbens ideae,
ob luciditatem regionis nullo modo facilis est conspectu, multorum
enim animae oculi sustinere ad divinum respicientes impotentes sunt
.
Talem quoque veram esse philosophiam, qualem hic phi-
losophum descripsit, ex Re publica ostendimus. Definitionem
itaque ac divisionem illam vel praecedentem vel subsequentem
vere scientiae instrumenta Plato celebravit.
51
καὶκινδυνεύομενζητοῦντεςτὸνσοφιστὴνπρότερονἀνηυρηκέναι
[ἀνευρηκέναι] τὸν φιλόσοφον. Θεαι. πῶς λέγεις; Ξεν. τὸ κατὰ γένη
διαιρεῖσθαι καὶ μήτε ταὐτὸν εἶδος ἕτερον ἡγήσασθαι μήτε ἕτερον ὂν
ταὐτόν, μῶν οὐ [οὖν] τῆς διαλεκτικῆς φήσομεν ἐπιστήμης εἶναι; Θεαι.
Ναί͵ φήσομεν. Ξεν. Οὐκοῦν ὁ γε τοῦτο δυνατὸς δρᾶν μίαν ἰδέαν διὰ
πολλῶν͵ ἑνὸς ἑκάστου κειμένου χωρίς͵ πάντῃ διατεταμένην ἱκανῶς
διαισθάνεται [διαισθάνεσθαι]͵ καὶ πολλὰς ἑτέρας ἀλλήλων ὑπὸ μιᾶς
ἔξωθεν περιεχομένας͵ καὶ μίαν αὖ δι΄ ὅλων πολλῶν ἐν ἑνὶ ξυνημμένην͵
καὶ πολλὰς χωρὶς πάντῃ διωρισμένας· τοῦτο δ΄ ἔστιν ͵ ᾗ [ἡ] τε κοινωνεῖν
ἕκαστα δύναται καὶ ὅπῃ μή͵ διακρίνειν κατὰ γένος ἐπίστασθαι. Θεαι.
Παντάπασι μὲν οὖν. Ξεν. Ἀλλὰ μὴν τό γε διαλεκτικὸν οὐκ ἄλλῳ δώσεις͵
ὡς ἐγᾦμαι͵ πλὴν τῷ καθαρῶς τε καὶ δικαίως φιλοσοφοῦντι. [PLATO,
Sph. 253.c.8 – e.6]
52
ὁ δέ γε [δὲ] φιλόσοφος͵ τῇ τοῦ ὄντος ἀεὶ διὰ λογισμῶν
προσκείμενος ἰδέᾳ͵ διὰ τὸ λαμπρὸν αὖ τῆς χώρας οὐδαμῶς εὐπετὴς
ὀφθῆναι. τὰ γὰρ τῆς τῶν πολλῶν ψυχῆς ὄμματα καρτερεῖν πρὸς τὸ
θεῖον ἀφορῶντα ἀδύνατα. [PLATO, Sph. 254.a.8 – b.1]
xii
Corr. ex ab
5
10
15
