DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. III
90
5
nuatas enarrationes, Aristotelem ipsum in manus sumam, is no-
bis, quae quaerimus, aperiet. Ac primo loco, locus ultimo loco ab
eo reprehensus id manifestum facit, non quidem mathematico,
sed priore illo symbolico sermonis genere. Cum mundi medium
testatur a Pythagoreis Iovis custodiam fuisse appellatum:
τὸ δὲ
μέσον εἶναι τοιοῦτον, {ὁ} Διὸς φυλακὴν ὀνομάζουσι
iv
. Nec
non
Διὸς πύργον
,
Iovis Turrim
, quod Simplicius ex Aristotelica
Pythagoreorum placitorum collectione attulit. Qua loquendi ra-
tione, cum inter sese dissererent, si Iovis turrim dixisset quis, alii
statim medium intelligebant universi. Ita cum colorem dicerent,
superficiem intelligebant, ita Aristotele exponente libro De sensu
capite 3:
καὶ οἱ Πυθαγόρεοι τὴν ἐπιφάνειαν χρόαν ἐκάλουν.
v
Et
2. Nichomachio capite 6:
8
Malum enim infiniti ut Pythagorei assimi-
labant, bonum vero finiti
. Id autem positum est ab eis in illa syzy-
gia, quae commentariis in 3. De natura affertur a Themistio, a
Philophono, a Simplicio ex Aristotelis aliis scriptis et ab Aegeo
8
τὸ γὰρ κακὸν τοῦ ἀπείρου͵ ὡς οἱ Πυθαγόρειοι εἴκαζον͵ τὸ δ΄
ἀγαθὸν τοῦ πεπερασμένου. [ARIST. E N 1106b.29 – 30]
iv
Usp. ARIST. Ph. 293b.2 – 3.
v
Petrić ima oblik χροίαν, a postojeći su oblici χρόαν i χροιάν. Usp.
ARIST. Sens. 439a.30 – 31.
10
15
