DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. II
72
5
Quarto loco mentem illam opificem ab Anaxagora, ut alibi,
ait per machinam in scenam inductam, tamquam fatuam obiur-
gat:
31
Itaque absurda, impossibilia quaerens mens
. Cui menti tamen
veluti huius iurgii poenitentia ductus 1. De anima multa praecla-
rissima adscribit:
32
Praeterquam principium mentem ponit maxime
omnium, solam enim ait ipsam entium simplicem esse et immixtam et
puram
. Quod dogma ipse etiam est amplexus libro 3. De anima
capite 4:
33
Necesse est ergo, quia omnia intelligit, immixtam esse, ut
ait Anaxagoras, ut imperet
. Et postea:
34
Si mens simplex est et im-
passibilis et nulli quicquam habet commune, ut ait Anaxagoras
. Hanc
igitur talem et tam praestantem mentem veluti fatuam ab eo, qui
eam laudat atque amplexatur, irrisam, quis ferat aequa mente?
Nec minus excandescat philosophicus animus ob eam calu-
mniam quae est 3. Physico capite 5:
35
Anaxagoras vero absurde dicit
de infiniti manentia: stabilire enim ipsum seipsum ait infinitum, hoc
vero quia in seipso, aliud enim nihil ambit, ut ubi quid forte fuerit
[305]
natum, ibi esse, hoc autem non est verum
.
Eadem iniuria est haec, cum iniuriis Xenophanis, Parmeni-
dis, Zenonis, Melissi. Hoc enim infinitum mens opifex illa est
Anaxagorae, de qua scribit Simplicius:
36
Mens vero est infinitum et
per se potens et miscetur nulli rei, sed sola ipsa in se ipsa est
. Si mens
hoc infinitum est, cur Anaxagoras
ἀτόπως
,
absurde
dicere indu-
citur? Et cur a philosopho dicitur:
τοῦτο δ’ οὐκ ἀληθές
–
hoc non
31
ὥστε ἄτοπος τὰ ἀδύνατα ζητῶν ὁ νοῦς. [ARIST. Ph. 188a.9]
32
πλὴν ἀρχήν γε τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα πάντων. μόνον γοῦν
φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι καὶ ἀμιγῆ καὶ καθαρόν. [ARIST.
de An. 405a.15 – 17]
33
ἀνάγκη ἄρα͵ ἐπεὶ πάντα νοεῖ͵ ἀμιγῆ εἶναι͵ ὥσπερ φησὶν
Ἀναξαγόρας͵ ἵνα κρατῇ. [ARIST. de An. 429a.18 – 19]
34
εἰ ὁ νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ ἀπαθὲς καὶ μηδενὶ μηδὲν ἔχει κοινόν͵
ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας. [ARIST. de An. 429b.23 -24]
35
Ἀναξαγόρας δ΄ ἀτόπως λέγει περὶ τῆς τοῦ ἀπείρου μονῆς.
στηρίζειν γὰρ αὐτὸ αὑτό φησι τὸ ἄπειρον. τοῦτο δὲ, ὅτι ἐν αὑτῷ, ἄλλο
γὰρ οὐδὲν περιέχειν͵ ὡς ὅπου ἄν τι ᾖ, πεφυκὸς ἐνταῦθα εἶναι. τοῦτο δ΄
οὐκ ἀληθές. [ARIST. Ph. 205b.1 – 5]
36
ὁ νοῦς δ’ ἐστὶν ἄπειρον καὶ αὐτοκρατὲς καὶ μέμικται οὐδενὶ
χρήματι͵ ἀλλὰ μόνος αὐτὸς ἐφ΄ ἑαυτοῦ [ἑαυτῷ] ἐστιν. [Usp. SIMP. in
Ph. 9.156.13 – 15]
10
15
20
