DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VIII
504
10
Et quod Aristoteles 3.
Analytico
capite 8. scripsit:
36
Non enim
ad exteriorem sermonem demonstratio est, sed ad eum, qui est in ani-
ma, quandoquidem neque syllogismus. Semper enim est instare ad ex-
teriorem sermonem, sed ad interiorem non semper,
sententia fuerat
Platonis in
Primo Alcibiade
:
37
Hoc sane erat, quod paulo ante diximus,
quod Socrates Alcibiadem alloquitur sermone utens, non ad tuam fa-
ciem, ut videtur, sed ad Alcibiadem, hoc autem est anima.
Tale etiam
quippiam est in
Theaeteto
:
38
Sed ut videtur, quando respondet quod
est, Eurypidium quid accidit, lingua enim nobis irrefutabilis erit, mens
vero non irrefutabilis.
Et quod
Topico
1. et
Rhetorico
1. frequens est:
λόγον δοῦναι
καὶ δέξασθαι
,
rationem reddere et recipere
, ex eodem est
Theaete-
to
:
39
Quod privatim rationem oporteat reddere et recipere de iis, quae
vituperant.
[276] Et
Politico
:
40
Quare oportet meditari rationem posse
de unoquoque reddere et recipere.
Item quod
Analytico
4. docet copiose, ex differentiis genus
venari, est ex eodem
Politico
:
41
Oportet, quando quis multorum sen-
serit communionem non desistere priusquam in ea omnes perspiciat
36
οὐ γὰρ πρὸς τὸν ἔξω λόγον ἡ ἀπόδειξις͵ ἀλλὰ πρὸς τὸν ἐν τῇ
ψυχῇ ἐπεὶ οὐδὲ συλλογισμός. ἀεὶ γὰρ ἔστιν ἐνστῆναι πρὸς τὸν ἔξω
λόγον͵ ἀλλὰ πρὸς τὸν ἔσω λόγον οὐκ ἀεὶ. [ARIST. APo. 76b.24–27]
37
τοῦτο ἄρ' ἦν ὃ καὶ ὀλίγον ἔμπροσθεν εἴπομεν͵ ὅτι Σωκράτης
Ἀλκιβιάδῃ διαλέγεται λόγῳ χρώμενος͵ οὐ πρὸς τὸ σὸν πρόσωπον ὡς
ἔοικεν ἀλλὰ πρὸς τὸν Ἀλκιβιάδην ποιούμενος τοὺς λόγους. τοῦτο δ’
ἐστὶν ἡ ψυχὴ. [PLATO Alc.1 130e]
38
ἀτάρ, ὡς ἔοικεν, ἐὰν ἀποκρίνῃ ὅτι ἔστιν͵ Εὐριπίδειόν τι
συμβήσεται ἡ μὲν γὰρ γλῶττα ἀνέλεγκτος ἡμῖν ἔσται͵ ἡ δὲ φρὴν οὐκ
ἀνέλεγκτος. [PLATO Tht. 154d]
39
ὅταν [ὅτι ἂν] ἰδίᾳ λόγον δέῃ δοῦναί τε καὶ δέξασθαι περὶ ὧν
ψέγουσι. [PLATO Tht. 177b]
40
διὸ δεῖ μελετᾶν λόγον ἑκάστου δυνατὸν εἶναι δοῦναι καὶ
δέξασθαι. [PLATO Plt. 286a]
41
δέον͵ ὅτανμὲν τὴν τῶνπολλῶν τιςπρότεροναἴσθηται κοινωνίαν͵
μὴπροαφίστασθαι πρὶνἂν ἐναὐτῇ τὰς διαφορὰς εἰδῇπάσας ὁπόσαιπερ
ἐν εἴδεσι κεῖνται͵ τὰς δὲ αὖ παντοδαπὰς ἀνομοιότητας͵ ὅταν ἐν
πλήθεσιν ὀφθῶσιν μὴ δυνατὸν εἶναι δυσωπούμενον παύεσθαι, πρὶν ἂν
σύμπαντα τὰ οἰκεῖα ἐντὸς μιᾶς ὁμοιότητος ἕρξας γένους τινὸς οὐσίᾳ
περιβάληται. [PLATO Plt. 285a]
5
15
