DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
474
10
Praeter Archytae definitionem est alia etiam Euryphami:
184
Et optima vita hominum evasit et ob virtutem ipsam et ob bonam fortu-
nam.
Quod si infortunium magnum accidat, aiunt:
185
Opprimit et
invertit beatitudinem,
Archytae est:
186
Morbi enim longi corporis et
laesiones sensiteriorum tabefaciunt florem felicitatis.
Et quod illa aiunt quod felix non sit
varius et versatilis,
187
Ar-
chytae itidem sententia et longe pulcherrima:
188
Aio sane bonum
virum eum esse, qui rebus magnis et temporibus recte utitur, is etiam
fuerit, qui et bonam fortunam potis est recte ferre et rursus infortu-
nium. Et qui in pulchris ac honorabilibus dignus evaserit eorum et mu-
tata fortuna bene praesentem sortem suscipit.
Quod etiam dictum est
virtutem laudare ob actiones et opera; et optimi non sit laus, sed
maius quid et praestantius, quod in
Rhetoricis
μακαρισμός
,
bea-
titudo
vocatur, atque ideo Deos beatos esse dicimus et felices et
hominum divinissimos; statutumque per haec sit aliud esse lau-
dem, aliud
μακαρισμόν
,
beatificationem
sumptum a Pythagoreis
est, apud quos videtur vulgata ea distinctio fuisse.
Namque Hippodamus libro
De felicitate
:
189
Ob id, duobus his
humana felicitas constituitur, laude et macarismo: ac laude sane ex vir-
tute, macarismo vero bona fortuna.
Archytas quoque:
190
Felix enim
184
καὶ ἄριστος ὁ βίος ὁ τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο, καὶ διὰ τὰν ἀρετὰν
αὐτὰν καὶ διὰ τὰν εὐτυχίαν. [EURYPH. Fragm. 87.18–19]
185
θλίβει καὶ λυμαίνεται τὸ μακάριον. [ARIST. EN 1100b.28–29]
186
νόσοι τε γὰρ μακραὶ σώματος καὶ πηρώσιες αἰσθαταρίων
ἀπομαραίνοντι τὰν εὐθαλίαν τᾶς εὐδαιμοσύνας. [Ps.-ARCHYT. Fragm.
9.4–6]
187
ποικίλος γε καὶ εὐμετάβολος [ARIST. EN 1101a.8–9]
188
φαμὶ δὴ τὸνἀγαθὸνἄνδρατοῦτον εἶμεν͵ τὸνπράγμασι μεγάλοις
καὶ καιροῖς καλῶς χρώμενον. οὗτος δὲ καὶ εἴη ὁ εὐτυχίαν τε δυνάμενος
καλῶς φέρεν καὶ πάλιν ἀτυχίαν͵ καὶ ὁ ἔν τε τοῖς καλοῖς καὶ τιμίοις
ἄξιος γενόμενος τῶν ὑποκειμένων καὶ μεταβαλοίσας [μεταβαλούσας]
τᾶς τύχας εὖ τὸ παρὸν ἐκδεχόμενος. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 9.17–21]
189
καὶ διὰ τοῦτο ἐκ δύο τούτων ἁ ἀνθρωπίνα εὐδαιμονία
συγκεφαλαιοῦται͵ ἐπαίνω τε καὶ μακαρισμῶ· ἐπαίνω μὲν τῶ ἐξ ἀρετᾶς͵
μακαρισμῶ δὲ τῶ ἐξ εὐτυχίας. [HIPPOD. Fragm. 95.15–18]
190
ὁ μὲν γὰρ εὐδαίμων ἐξ ἐπαινετῶ καὶ μακαριστῶ γίνεται͵ ὁ δὲ
ἀγαθὸς ἀνὴρ ἐξ ἐπαινετῶ μόνον. γίνεται {δὲ ὁ} μὲν <ὁ> ἔπαινος ἐπ΄
ἀρετᾷ͵ ὁ δὲ μακαρισμὸς ἐπ΄ εὐτυχίᾳ. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 8.31–33]
5
15
20
