DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
472
iuvamen.
Et quod fine capitis illa:
178
Unde
xx
in id conferunt quidam
bonam fortunam et felicitatem, quidam vero
[270
xxi
]
virtutem.
Oc-
casione definitionis felicitatis ab Archyta et aliis allatae dictum
est. Is enim ita eam definivit:
Nihil aliud est felicitas quam usus
virtutis in bona fortuna.
179
Hanc deinde sententiam comprobant
Nicomachia his verbis:
180
Videtur attamen externorum bonorum
indigere.
Capite 10. quod scriptum est:
181
per quandam disciplinarum et
diligentiam
virtutem parari, Hippodami fuerat:
182
Homo vero non
est natura felix, sed disciplina et providentia animi eget.
A quo Hip-
podamo dicente animalium quaedam susceptiva esse felicitatis,
quaedam nequaquam, atque haec ea esse, quae rationem non ha-
bent, sumpta sunt illa:
183
Nec bovem, nec equum, nec aliud ullum
animalium felix dicimus.
Felicitatis definitio
[in margine]
Capite vero 10. collecta ex iis partibus felicitatis definitio.
Quid prohibet dicere, beatum illum, qui secundum virtutem
operatur et externis bonis sufficienter abundans non quodvis
tempus, sed perfectam vitam.
178
ὅθεν εἰς ταὐτὸ τάττουσιν ἔνιοι τὴν [τὰν] εὐτυχίαν τῇ εὐδαιμονίᾳ͵
ἕτεροι [ἔνιοι] δὲ τὴν ἀρετήν. [ARIST. EN 1099b.7–8]
179
οὐδὲν ἅτερόν ἐστιν εὐδαιμοσύνα, ἀλλὰ ἢ χρᾶσις ἀρετᾶς ἐν
εὐτυχίᾳ. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 11.2–3]
180
φαίνεται δ΄ ὅμως καὶ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν προσδεομένη͵ [ARIST.
EN 1099a.31–32]
181
διά τινος μαθήσεως καὶ ἐπιμελείας. [ARIST. EN 1099b.19–20]
182
ὁ δ’ ἄνθρωπος οὔτε [οὐδὲ] {τᾷ φύσει ἀγαθὸς οὔτε} τᾷ φύσει
εὐδαίμων͵ ἀλλὰ μαθήσιος καὶ προνοίας ποτιδέεται. [HIPPOD. Fragm.
95.13–14]
183
οὔτε βοῦν, οὔτε ἵππον, οὔτε ἄλλο <τι> τῶν ζῴων οὐδὲν εὔδαιμον
λέγομεν. [ARIST. EN 1099b.32–33]
xx
corr. ex Unae
xxi
corr. ex 670
5
10
15
