DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
464
et comoedia, quaedam vero per enuntiationem ipsius poetae inveneris
autem ipsam maxime in dithyrambis. Quaedam rursus per utraque, in
epopoeia et multoties alibi.
Quibus non solum apparet poeticas esse
imitationes, sed ostenditur unde Aristoteles illam, quae totius
eius libri praestantissima est, distinctionem sumpserit, quae his
continetur verbis capite 3.:
153
Etenim in iisdem et eadem imitari pos-
sumus, aliquando enunciantes vel aliud quid factum, ut Homerus facit,
vel, ut eundem ipsum, nec mutatum, vel omnes ut agentes et operantes,
eos, qui imitantur.
Quae sane tota res et brevius a Platone et clarius est explicata,
sed tria illa instrumenta poeseos:
rhythmo et sermone et harmonia,
quae Aristoteles statuit, 2.
Legum
libro enumeraverat Plato:
154
Con-
sequens sane harmoniis nobis fuerit de rhythmis, non varios est sequi,
nec omnifariam motiones, sed videre rhythmos vitae modestae et fortis
qui sint. Quos cum prospexerimus pedem ad hunc sermonem sequi co-
gere et cantionem, sed non sermonem sequi pedem et cantionem.
Ubi
tum harmoniae tum rhythmi tum sermonis clara est mentio, ut ex
eiusdem libro his verbis:
155
Et in rhythmis figuris et in harmoniis can-
tiones facientem recte facere,
ubi
μέλη
,
cantiones
pro cantu, id est ser-
mone et multis locis aliis, sumptum est, quamvis loco superiore,
pro Platonicae eloquentiae licentia, pro harmonia sit usurpatum.
Ethicorum vero dogmata seu
Parvorum
seu
Nicomachiorum
seu
Eudemiorum
, quorum priora tantum Aristoteli scripta prio-
re
xviii
tomo ostendimus quorumque omnium doctrina eadem
153
καὶ γὰρ ἐν τοῖς αὐτοῖς, καὶ τὰ αὐτὰ μιμεῖσθαι ἔστιν, ὅτε μὲν
ἀπαγγέλλοντα͵ ἢ ἕτερόν τι γιγνόμενον ὥσπερ Ὅμηρος ποιεῖ, ἢ ὡς τὸν
αὐτὸν καὶ μὴ μεταβάλλοντα͵ ἢ πάντας ὡς πράττοντας καὶ ἐνεργοῦντας
τοὺς μιμουμένους. [ARIST. Po. 1448a.20–24]
154
ἑπόμενον γὰρ δὴ ταῖς ἁρμονίαις ἂν ἡμῖν εἴη τὸ περὶ ῥυθμούς͵ μὴ
ποικίλους αὐτοὺς διώκειν μήτε παντοδαπὰς βάσεις͵ ἀλλὰ βίου ῥυθμοὺς
[ῥηθμοὺς] ἰδεῖν κοσμίου τε κ’ ἀνδρείου τίνες εἰσίν· οὓς ἰδόντα [ἰδόντες]
τὸν πόδα τῷ τοῦ τοιούτου [τοιούτω] λόγῳ ἀναγκάζειν ἕπεσθαι καὶ τὸ
μέλος͵ ἀλλὰ μὴ λόγον, ποδὶ δε καὶ μέλει. [PLATO R. 399e–400a]
155
ἔν τε [δὲ] ῥυθμοῖς σχήματα καὶ ἐν ἁρμονίαισιν [ἁρμονίαις] μέλη
ποιοῦντα ὀρθῶς ποιεῖν. [PLATO Lg. 660a]
xviii
corr. ex priora
5
10
15
20
