DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
470
enim cuiuscunque naturae et summitas et perfectio est.
Capite autem
8. veterum philosophorum testimonia vocant ad comprobanda
quae dicta sunt:
Et ex his, quae de ipsa dicuntur.
170
Deinde bonorum triplex genus, ex quibus quae animae bona
sunt, maxime bona esse, actionesque animae in ipsa poni, quod
recte dicatur, confirmant testimonio veterum:
Secundum hanc
sane opinionem, quae antiqua est et confessa a philosophantibus,
171
Pythagoreis, id est his ipsis antiquis, qui et triplicia illa bona
distinxerant, uti superiori quodam loco attigimus, et bonae ani-
mae praestantissima bona esse asseruerunt. Namque Archytas
loco citato:
Ipsius namque aliud circa animam, aliud circa corpus,
aliud extrinsecus.
172
Quid nam autem horum praestantissimum
paulo post ita:
Praestantior vero anima corpore clarum, quod etiam
animae bona per se ipsa amamus, sed non ob ea, quae ab ipsis prove-
niunt.
173
Quod vero
Nicomachia
inquiant:
174
Differt vero forte non parum
in possessione, an in usu optimum existimare,
Archytinum est libro
de morum disciplina:
175
Non possessio virtutis felicitas, sed usus
.
Quod ab Hippodamo etiam dictum fuerat:
176
Quare non solum
discere oportet virtutem, sed acquirere eam et uti ea.
Et mox:
177
Non
enim solum possessionem habere oportet honestarum rerum sed et
170
καὶ ἐκ τῶν λεγομένων περὶ αὐτῆς· [ARIST. EN 1098b.10–11]
171
κατά γε ταύτην τὴν δόξαν παλαιὰν οὖσαν καὶ ὁμολογουμένην
ὑπὸ τῶν φιλοσοφούντων. [ARIST. EN 1098b.16–18]
172
τὸ μὲν γάρ {τι} αὐτῶ περὶ ψυχάν ἐστι [ἐντι]͵ τὸ δὲ {περὶ} σῶμα͵
τὸ δέ {τι} ἐκτός. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 10.11]
173
κρέσσον δὲ ψυχὰ σώματος͵ φανερὸν ὅτι καὶ τὰ τᾶς ψυχᾶς ἀγαθὰ
δι΄ αὔταυτα [αὐτὰ] ἀγαπέομες͵ ἀλλ΄ οὐ διὰ τὰ ἀποβαίνοντα ἀπ΄ αὐτῶν.
[Ps.-ARCHYT. Fragm. 10.19–20]
174
διαφέρει δ’ ἴσως οὐ μικρὸν ἐν κτήσει, ἢ χρήσει τὸ ἄριστον
ὑπολαμβάνειν͵ [ARIST. EN 1098b.31–33]
175
οὐ γὰρ ἁ κτᾶσις τᾶς ἀρετᾶς, εὐδαιμονία ἦν͵ ἀλλ΄ ἁ χρᾶσις. [Ps.-
ARCHYT. Fragm. 40.24–41.1]
176
διόπερ οὐ μόνον μαθεῖν δεῖ τὰν ἀρετάν͵ ἀλλὰ καὶ κτήσασθαι
<αὐτὰν> καὶ χρήσασθαι αὐτᾷ. [HIPPOD. Fragm. 96.2–3]
177
οὐ γὰρ μόνον τὰν [τὴν] κτᾶσιν ἔχειν [ἔχεν] δεῖ τῶν καλῶν͵ ἀλλὰ
καὶ τὰν|τὴν ὄνασιν. [HIPPOD. Fragm. 96.5]
5
10
15
20
