DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VI
352
Tempus autem esse infinitum Ocellus capite 1. docuit in
hunc modum:
117
Et tempus infinitum, in quo motus, quia nec prin-
cipium sumpserit quod movetur, neque finem sit accepturum.
Mun-
dum autem non esse magnitudine infinitum et Plato et Timaeus
et Ocellus cognoverunt, quando illi figuram sphaericam adscri-
pserunt et a medio ad fines aequaliter distare totum:
118
Quare et
sphaericum a medio undique ad extrema aequaliter distans,
– ait Plato.
Nam quod medium habet et extrema et aequalitatem continet,
infinitum non potest esse. Sed neque infinitos numero mundos
esse Plato idem dixerat:
119
Propter haec neque duos, neque infinitos
fecit opifex mundos.
LOCUS
Loci postea contemplationem aggressus, tria proponit sibi
inquirenda: sitne, quomodo sit, et quid sit? Asserit a veteribus
nihil fuisse de eo aut quaesitum aut acquisitum, ait namque:
ἔτι
δ΄ οὐδ΄ ἔχομεν οὐδὲν παρὰ τῶν ἄλλων οὔτε προηπορημένον
οὔτε προηυπορημένον περὶ αὐτοῦ
.
120
Huic assertioni eodem
capite tertio et 2. semel contrariam scribit. Ait etenim:
121
Adhuc
qui vacuum dicunt esse, locum dicunt. Vacuum enim locus erit priva-
tus corpore.
Deinde mox Hesiodum loci naturam vidisse affirmat, eiu-
sque carmina apponit ac sic exponit:
122
Veluti oporteat primum
117
ὅ τε χρόνος ἄπειρος, ἐν ᾧπερ ἡ κίνησις. διὰ τὸ μὴ δὲ ἀρχὴν
ἐληφέναι τὸ κινούμενον μήτε τελευτὴν λήψεσθαι. [OCELL. Univ. nat.
1.15.6–7]
118
διὸ καὶ σφαιροειδὲς ἐκ μέσου πάντῃ πρὸς τὰς τελευτὰς ἴσον
ἀπέχον͵ [PLATO Ti
.
33b4–5]
119
διὰ ταῦτα οὐδὲ δύο, οὔτ΄ ἀπείρους ἐποίησεν ὁ ποιῶν κόσμους͵
[PLATO Ti. 31b1–2]
120
[ARIST.
Ph.
208a.34–b.1]
121
ἔτι οἱ τὸ κενὸν φάσκοντες εἶναι τόπον λέγουσιν. τὸ γὰρ κενὸν
τόπος ἂν εἴη ἐστερημένος σώματος. [ARIST. Ph. 208b.25–27]
122
ὡς δέον πρῶτον ὑπάρξαι χώραν τοῖς οὖσι͵ διὰ τὸ νομίζειν͵
ὥσπερ οἱ πολλοί͵ πάντα εἶναί που καὶ ἐν τόπῳ. [ARIST. Ph
.
208b.32–33]
5
10
15
20
