DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VI
350
I.
Separatum equidem esse infinitum a sensibilibus, ipsum aliquid
existens infinitum, nequit esse.
110
II.
Non posse esse infinitum actu et ut substantia et principium.
111
III.
Nullum corpus, vel intelligibile, vel sensibile esse infinitum.
112
IIII.
Esse autem infinitum in tempore et numeris et magnitudinum di-
visione.
113
V.
Infinitum id esse in potentia.
114
Non ea quidem, quae ad
actum deducatur ponentia, sed qua semper alicui fini-
to aliud succedit:
τὸ ἄλλο και ἄλλο γίνεσθαι οὕτω καὶ
τὸ ἄπειρον
. Atque hoc sane in tempore, in numero vero
additione, in magnitudine autem divisione. Fuisse au-
tem haec omnia ab aliis ante se speculata testatur ipse-
met capite. 4., nam magnitudinum divisione infinita ait
usos mathematicos:
χρῶνται γὰρ οἱ μαθηματικοὶ τῷ
ἀπείρῳ
.
115
Quod vero subdit:
116
Maxime vero et principa-
lissimum illud est, quod omnibus communem facit dubitatio-
nem, eo quod in intellectione non deficiat et numerus videtur
infinitus esse et mathematicae magnitudines
xiii
et quod est ex-
tra caelum.
110
χωριστὸν μὲν οὖν εἶναι τὸ ἄπειρον τῶν αἰσθητῶν͵ αὐτό τι ὂν
ἄπειρον͵ οὐχ οἷόν τε. [ARIST
.
Ph. 204a.8–9]
111
φανερὸν δὲ καὶ ὅτι οὐκ ἐνδέχεται εἶναι τὸ ἄπειρον ὡς ἐνεργείᾳ
ὂν καὶ ὡς οὐσίαν [οὐσία] καὶ ἀρχήν [ἀρχή]. [ARIST. Ph 204a.20–21]
112
οὐκ ἂν εἴη σῶμα ἄπειρον͵ οὔτε νοητὸν οὔτε [οὐδὲ] αἰσθητὸν.
[ARIST. Ph. 204b.6–7]
113
ἄλλως τε ἔν τε τῷ χρόνῳ δῆλον τὸ ἄπειρον καὶ ἐπὶ τῶν
ἀνθρώπων [ἀριθμῶν] καὶ ἐπὶ τῆς διαιρέσεως τῶν μεγεθῶν. [ARIST. Ph.
206a.25–27]
114
λείπεται οὖν δυνάμει εἶναι τὸ ἄπειρον. [ARIST. Ph. 206a.18]
115
χρῶνται γὰρ οἱ μαθηματικοὶ τῷ ἀπείρῳ. [ARIST. Ph. 203b.17–18]
116
μάλιστα δὲ καὶ κυριώτατον ὃ τὴν κοινὴν ποιεῖ ἀπορίαν πᾶσι,
διὰ {γὰρ} τὸ ἐν τῇ νοήσει μὴ ὑπολείπειν. καὶ ὁ ἀριθμὸς δοκεῖ ἄπειρος
εἶναι, καὶ τὰ μαθηματικὰ μεγέθη καὶ τὸ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ. [ARIST. Ph.
203b.22–25]
xiii
corr. ex magnitudinis
5
10
15
