DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. III
210
Quorum pleraque ipse ex priscis ac poeta se afferre testatur,
nos quoque aliquid ex iis afferamus. Orpheo primum:
151
Priscus sermo de hoc claret.
Quod est ex se perfectus ab eoque omnia perficiuntur,
Inque ipsis ipse circumit.
Plutarchus refert haec:
152
Summum enim et primum, hypatum
prisci appellabant. Primus vero Homerus Deorum imperantium impe-
ratorem Deum hypatum imperantium nuncupavit.
Et Plato in
Cra-
tylo
:
153
Non enim est, qui nobis et aliis omnibus sit causa magis vitae,
quam princeps et rex omnium,
quod ex Orpheo videtur desump-
sisse:
154
Neque est alius sine magno Rege.
Et Hermes in
Sermone mentis ad eum
:
155
Omnia enim plena Deo,
atque etiam eodem:
156
Sed neque possunt illa sine Deo esse
. Quod
vero Deus per omnia penetret:
157
Hoc vero ipsius virtus ut ipse ap-
pareat per omnia.
Et libro
De communi mente
:
158
Deus vero et circa
151
παλαιὸς δὲ λόγος περὶ τοῦδε φαείνει· εἷς ἔστ΄[ὡς ἐστὶν] αὐτο-
τελής͵ αὐτοῦ δ΄ ὕπο πάντα τελεῖται͵ ἐν δ΄ αὐτοῖς αὐτὸς περινίσσεται.
[Ps.–AUCT. HELLENISTAE, Fragm. d.30–33]
152
τὸ γὰρ ἄνω καὶ πρῶτον ὕπατον οἱ παλαιοὶ προσηγόρευον. [PLU-
TARCH. Platonicae quaestiones 1007.F.2–F.3]; πρότερος [πρότερον] δ΄
Ὅμηρος τὸν τῶν ἀρχόντων ἄρχοντα θεὸν ὕπατον κρειόντων προσεῖπε.
[PLUTARCH. Platonicae quaestiones 1007.F.6–1008.A.1]
153
οὐ γὰρ ἔστιν ἡμῖν καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ὅστις ἐστὶν αἴτιος
μᾶλλον τοῦ ζῆν ἢ ὁ ἄρχων τε καὶ βασιλεὺς τῶν πάντων. [PLATO Cra.
396a6–8]
154
οὐδέ τις ἔσθ΄ ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος. [Ps.–AUCT. HEL-
LENISTAE, Fragm. d.43]
155
ἅπαντα γὰρ πλήρη τοῦ θεοῦ. [CORP. HERM. Mens ad Hermetem
5.11]
156
ἀλλὰ οὐδὲ δυνατὰ ἐκεῖνα χωρὶς τοῦ θεοῦ εἶναι. [CORP. HERM.
Mens ad Hermetem 12.9–10]
157
τοῦτο δὲ αὐτοῦ ἀρετή͵ τὸ αὐτὸν φαίνεσθαι διὰ πάντων. [CORP.
HERM. Mens ad Hermetem 22.4–5]
158
ὁ δὲ θεὸς καὶ περὶ πάντα [πάντων] καὶ διὰ πάντων· ἐνέργεια γάρ
ἐστι καὶ δύναμις. [CORP. HERM. De mente communi ad Tatium 20.5–7]
5
10
15
