DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. III
198
quo sit ordo et dux, ita quoque in universo:
127
Omnia coordinata
sunt quodam modo.
Sed non simili, natantia, volatilia et plantae,
quae altera ad altera sunt aliquid et etiam ad unum coordinata
sunt, quoniam
128
Entia nolunt gubernari male. Non bonum multo-
rum principatus; unus princeps esto.
Iam verba haec ultima Homeri
sunt. Reliqua vero explicatiora sunt apud Mercurium in
Sacro
:
129
Edidit unusquisque Deus per propriam potentiam, quod sibi iniunc-
tum erat et factae sunt bestiae quadrupedes et serpentes et natantes et
volantes et omne semen seminarium et gramen et floris universi viror.
Et in fine:
130
Divinum etenim omnis mundana contemperatio natu-
rae perspecta, in divino enim etiam natura est constituta.
[216] Apud
Ecphantum quoque Pythagoreum in libro
De regno
fuit quod re-
fert Stobaeus:
131
Quod quidem cuiusque animalis natura ad mundum
est concinnata et quae sunt in mundo.
Et mox:
Et ad communem orna-
tum et ad propriam cuiusque permanentiam.
132
Hactenus est univer-
sa theologicorum Aristotelis librorum theologia.
Modo si quae sit in
Physicis libris
perquiramus, atque huc
afferamus, ne quid eius theologiae praetermisisse videamur.
Habet ergo 2.
De principiis
libro capite 6. in fine haec:
133
Itaque
etiamsi quam maxime caeli causa sit casus, necesse est prius mentem et
naturam causam esse et multorum aliorum et huiusce universi.
Quam
127
πάντα δὲ συντέτακταί πως; [ARIST. Metaph. 1075a16]
128
τὰ δὲ ὄντα οὐ βούλεται πολιτεύεσθαι κακῶς. »οὐκ ἀγαθὸν
πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω.« [ARIST. Metaph. 1076a.3–4]
129
ἀνῆκε δὲ ἕκαστος θεὸς διὰ τῆς ἰδίας δυνάμεως τὸ προσταχθὲν
αὐτῷ͵ καὶ ἐγένετο θηρία τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ ἔνυδρα καὶ πτηνὰ
καὶ πᾶσα σπορὰ ἔνσπορος καὶ χόρτος καὶ ἄνθους παντὸς χλόη· [CORP.
HERM. Sermo sacer 3.1–4]
130
τὸ γὰρ θεῖον ἡ πᾶσα κοσμικὴ σύγκρασις φύσει ἀνανεουμένη
[ἀναθεωρουμένη]· ἐν γὰρ τῷ θείῳ καὶ ἡ φύσις καθέστηκεν. [CORP.
HERM. Sermo sacer 4.9–10]
131
Ὅτι μὲν ἅπαντος ζῴω φύσις ποτί τε τὸν κόσμον ἅρμοκται καὶ
τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. [STOB. Antholog. 4.7.64.2–3]
132
ποτί τε τὰνκοινὰνεὐκοσμίανκαὶ ποττὰν ἴδιονἑκάστωδιαμονάν.
[STOB. 4.7.64.6–7]
133
ὥστ΄ εἰ ὅτι μάλιστα τοῦ οὐρανοῦ αἴτιον τὸ αὐτόματον͵ ἀνάγκη
πρότερον νοῦν αἴτιον καὶ φύσιν εἶναι καὶ ἄλλων πολλῶν καὶ τοῦδε τοῦ
παντός. [ARIST. Ph. 198a.10–13]
5
10
15
20
