DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. III
188
est testatus ut in
Catholico
et iis quae antea attulimus. Item in
Resurrectione
:
109
Quid ergo verum est, o Trismegiste? Quod non sit
turbidum, o fili, non terminatum, non coloratum, non figuratum, im-
mutabile, nudum, lucidum, quod per se incomprehensibile est, inaltera-
bile, bonum, incorporeum.
Omnia haec Deo ac divinis essentiis tri-
buens. Et Plato 2.
Reipublicae
secundum typum hunc fecit, quod
Deus immutabilis sit.
Hactenus est
tota 7. capite Aristotelis theologia. Namque me-
dio capite de intellectu, intellectione, intelligibili interserit:
110
In-
tellectio vero quae est per se, eius quod per se est optimum. Et ea quae
maxime, eius quod maxime. Se ipsum vero intelligit intellectus per as-
sumptionem intelligibilis, intelligibilis enim fit attingens et intelligens.
Itaque idem intellectus et intelligibile. Susceptivum enim intelligibilis
et essentiae intellectus, operatur autem habens; itaque illud magis hoc,
quod videtur, intellectu divinum habere et contemplatio, iucundissimum
et optimum,
non videntur satis explicate de Deo tantum dici, aut de
mentibus abstractis, sed nostro etiam intellectui esse communia.
Quae etiam si pro theologicis excipiantur, non sunt Aristote-
lis propria, sed cum veteribus consentientia. Attuleramus enim ex
Catholico
Trismegisti:
111
Intelligibilis enim primus Deus.
Etiam quod
a se intelligatur:
112
Non enim aliud existens
[214]
ab intellecto a se ipso
intelligetur.
Et
Libello 5
.:
113
Mens quidem intellecta, Deus vero operans.
109
Τί οὖνἀληθές ἐστιν͵ ὦΤρισμέγιστε; Τὸμὴθολούμενον͵ ὦτέκνον͵
τὸ μὴ διοριζόμενον͵ τὸ ἀχρώματον͵ τὸ ἀσχημάτιστον͵ τὸ ἄτρεπτον͵ τὸ
γυμνόν͵ τὸ φαῖνον͵ τὸ αὐτῷ καταληπτόν [τὸ αὐτὸ ἀκατάληπτον]͵ τὸ
ἀναλλοίωτον <τὸ> ἀγαθόν͵ τὸ ἀσώματον. [CORP. HERM. De resurecti-
one 9.15–10.3]
110
ἡ δὲ νόησις ἡ καθ΄ αὑτὴν τοῦ καθ΄ αὑτὸ ἀρίστου͵ καὶ ἡ μάλιστα
τοῦ μάλιστα. αὑτὸν δὲ νοεῖ ὁ νοῦς κατὰ μετάληψιν τοῦ νοητοῦ· νοητὸς
γὰρ γίγνεται θιγγάνων καὶ νοῶν͵ ὥστε ταὐτὸν νοῦς καὶ νοητόν. τὸ γὰρ
δεκτικὸν τοῦ νοητοῦ καὶ τῆς οὐσίας νοῦς͵ ἐνεργεῖ δὲ ἔχων͵ ὥστ΄ ἐκείνου
[ἐκεῖνο] μᾶλλον τοῦτο [τούτου] ὃ δοκεῖ ὁ νοῦς θεῖον ἔχειν͵ καὶ ἡ θεωρία
τὸ ἥδιστον καὶ ἄριστον. [ARIST. Metaph
.
1072b.18–24]
111
νοητὸς γὰρ πρῶτος ὁ θεός. [CORP. HERM. Logos katholikos <in-
tercidit titulus> 5.3]
112
οὐ γὰρ ἄλλο τι ὢν τοῦ νοουμένου ὑφ΄ ἑαυτοῦ νοεῖται· [CORP.
HERM. Logos katholikos <intercidit titulus> 5.5–6]
113
νοῦς μέν͵ νοούμενος͵ θεὸς δέ͵ ἐνεργῶν. [CORP. HERM. Quod
immanifestus Deus manifestissimus 11.8–9]
5
10
15
20
