DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. III
186
5
mal aeternum optimum,
ex Platonis
Phaedro
est mutuatus, ubi vo-
cat:
101
Deum immortale quoddam animal.
Addit praeterea:
102
Itaque
vita et aevum continuum et aeternum inest Deo, hoc enim Deus,
ex
superioribus est collectum. Concludit:
103
Quod quidem est essentia
quaedam aeterna et immobilis et separata a sensibilibus manifestum est
ex dictis.
Quod vero subdit:
104
Demonstratum vero est magnitudinem
nullam
xii
habere posse hanc essentiam, sed inpartibilis et indivisibilis
est, movet enim infinitum tempus.
Ratio:
105
Nihil enim habet poten-
tiam infinitam quod finitum est,
Hermetis est
Li
. 5.:
106
Quid ergo est
incorporeum? Mens, verbum ex toto se ipsum comprehendens, liberum
omni corpore, inerrabile, impassibile, a corpore intactile.
Quod etiam
moveat aeterne in
Poemandro
docet:
107
Opifex vero mens, cum verbo
complexa circulos et circumvolvens impetu volvit propria opificia. Et
sinit volvi a principio interminato in interminatum finem, incipit enim
ubi desinit.
Quam sententiam libris
De caelo
Aristoteles ad perpe-
tuitatem motus caelestis usurpavit. Annectit ultimo:
108
Sed enim
quod etiam impassibile et inalterabile.
Quod itidem Hermes saepe
101
θεόν͵ ἀθάνατόν τι ζῷον. [PLATO Phdr. 246d1]
102
ὥστε ζωὴ καὶ αἰὼν συνεχὴς καὶ ἀΐδιος ὑπάρχει τῷ θεῷ· τοῦτο
γὰρ ὁ θεός. [ARIST. Metaph. 1072b.29–30]
103
ὅτι μὲν οὖν ἔστιν οὐσία τις ἀΐδιος καὶ ἀκίνητος καὶ κεχωρισμένη
τῶν αἰσθητῶν͵ φανερὸν ἐκ τῶν εἰρημένων. [ARIST. Metaph. 1073a.3–5]
104
δέδεικται δὲ καὶ ὅτι μέγεθος οὐδὲν ἔχειν ἐνδέχεται ταύτην τὴν
οὐσίαν ἀλλ΄ ἀμερὴς καὶ ἀδιαίρετός ἐστιν κινεῖ γὰρ τὸν ἄπειρον χρόνον.
[ARIST. Metaph. 1073a.5–7]
105
οὐδὲν δ΄ ἔχει δύναμιν ἄπειρον πεπερασμένον. οὐδὲν δ΄ ἔχει
δύναμιν ἄπειρον πεπερασμένον. [ARIST. Metaph. 1073a.7–8]
106
Τὸ οὖν ἀσώματον τί ἐστι; Νοῦς ὅλος [λόγος] ἐξ ὅλου ἑαυτὸν
ἐμπεριέχων͵ ἐλεύθερος σώματος παντός͵ ἀπλανής͵ ἀπαθής͵ <σώματι>
ἀναφής. [CORP. HERM. Logos katholikos <intercidit titulus> 12.3–5]
107
ὁ δὲ δημιουργὸς Νοῦς σὺν τῷ Λόγῳ͵ ὁ περιίσχων τοὺς κύκλους
καὶ δινῶν ῥοίζῳ͵ ἔστρεψε τὰ ἑαυτοῦ δημιουργήματα καὶ εἴασε
στρέφεσθαι ἀπ΄ ἀρχῆς ἀορίστου εἰς ἀπέραντον τέλος· ἄρχεται γάρ͵ οὗ
λήγει. CORP. HERM. Poimander 11.1–4]
108
ἀλλὰ μὴν καὶ ὅτι ἀπαθὲς καὶ ἀναλλοίωτον. [ARIST. Metaph.
1073a.11]
xii
corr. ex nullum
10
15
