ska filozofija u to vrijeme kreće u kolosijeku eklek-
tične filozofije Cousinove, a zastupa je P. Janet, naj
oštriji protivnik materijalizma i pozitivizma; pored
njega se ističu E. Caro, F. Ravaisson, Ch. Secretan, E.
Vacherot, koji su manje ili više u vezi s Cousinovom
školom. Pozivistička struja, potaknuta od A. Comteai
kreće se ponajviše izvan stručnih krugova, ali ima
mnogo privrženika. H. Taine i E. Renan susreću je sa
simpatijama. Engleska nauka, zastupana po J. St.
Millu, A. Bainu i E. Spenceru, naginjući empirizmu i
pozitivizmu, pojačava srodna raspoloženja na konti
nentu, ali ona je tada tek na početku svojega kasni
jega utjecaja na filozofijsku misao.
U to doba Herbartova je nauka gotovo najživlje
zastupana. I ne bez razloga. U opreci s Fichteovim
idealizmom i Schellingovom transcendentalnom filo
zofijom ističe se u njoj realistički momenat. Ona hoće
da se osloni na iskustvo, polazi od njega, uvažava
matematičku metodu, te čini dojam, kao da ide u su
sret pozitivističkomu zahtjevu strogo naučna, upravo
eksaktna spoznavanja, a ipak dopušta i spekulativno
prekoračivanje iskustvom određenih granica, koliko
je potrebno, da se izravnaju neskladnosti i poreke u
mišljenju izgrađenu na iskustvu, i drži to upravo
svojom prednosti, što se prema metafizici ne drži na
prosto neprijateljski. Pristaše su te nauke vjerovali i
upućivali, da je ona vrsna zadovoljiti potrebe duha,
koji se ne može odreći metafizičkih težnja, ali da pod-
jedno u izdašnoj mjeri ide u susret nastojanjima, što
ih je novo doba donosilo. Vjerovali su, da ona drži
sredinu između plitke, popularne filozofije, kojoj su
od česti pogodovale i prirodne nauke, i između duho
vitih, ali smionih konstrukcija filozofijske romantike,
koja odviše zanosi na maštanje: isticali su, kako ona
zastupa još u Wolffovoj školi postavljeni zahtjev jas
nih i određenih pojmova i temeljitih dokaza, te stoji
