confectus, unitatum est varia collectio. Unitates per se singulæ unæ sunt; simul positæ
numerus, et multitudo sunt. Ergo et unitates, et multitudo sunt. Ut autem multitudo sunt, vel
ex unitate una profluent, vel altera ex altera pronascetur, vel nulla profluet ex altera, et
singulæ per se subsistent omnes. Sin altera ex altera nasci dicantur, duæ quæ sunt in duobus, e
tribus fieri poterunt; et tres, ex quatuor, et sex, ex decem, nihilo minus quam tres ex duobus,
aut quatuor ex tribus. Atque ita quæ natura sunt posteriora, priora fient, sicut et priora fient
posteriora. Quod nulla sana mens concesserit. Præter hæc. Si altera ex altera pronascitur, quæ
in duobus est secunda, ex priore fiet. Eaque vel intereunte, vel remanente? Si intereunte, iam
non amplius duæ erunt in duobus, sed una, et duo erunt duo, et non duo. Si remanente, et hæc
fiat ex altera, vel ex priore alia, vel ex socia sequente. Si ex hac, contra naturæ ordinem,
fit anterius ex posteriore. Si ex alia priore, vel hæc, illud unum quod quærimus erit, vel
non erit. Si id non erit, tunc alia unitas præcedet, ex qua anteriore prima in duobus fiat unitas.
Et hæc etiam, vel prima, quam quærimus est, vel non ea est. Si est, unum quod quærebamus,
consecuti sumus; eritque una unitas, omnium unitatum prima Et unum, omnium unorum
primum. Atque in eo indagationem hanc sistemus. Sin vero non est prima, et hæc etiam ex
alia fiet, et hæc quoquæ ex alia. Atque ita indagatio abierit in infinitum. Quod si fieri nequit,
et philosophantium concedit nemo: plusquam necesse fuerit, aliquam primam esse unitatem,
aliquod primum unum. Quæ nec ex aliis fiant, et per se eo consistant, antequam multitudo ex
eis oriatur. Et prima omnium unitatum, erit ea unitas, et prior omnibus unitatibus, quæ ad
numerum concurrant constituendum. Et unum, unorum omnium primum, et prius omnibus
unis, quæ ad entium multitudinem conveniunt conflandam. Et si entium multitudo, quæ et
visitur, et sensibus omnibus sentitur, numerus entium est; et singulum entium, quæ hunc
entium numerum conflant, unum est, necessario ad unum primum, quod prius entibus sit
omnibus, deveniendum. Iisdem enim rationum necessitatibus deducemus, vel singulum
entium per se stare, vel ex alio aut fieri, aut factum esse. Eoque finito, vel infinito ente, et
nihilo, quibus deducta sunt superiora in primum unum. Vel enim entium singulum, unum est,
vel nihil. Nihil esse, nemo dixerit. Unum ergo sunt singula. Ergo omnia, plura una sunt.
Horum plurium singulum, vel unum est? Vel et ipsum plura? Si plura, singulæ horum plurium
partes, vel unæ, et ipsæ sunt, vel plures? Si plures abierimus in infinitum. Ergo singulæ sunt
unæ: et ex pluribus unis, unum fiet totum. At hoc, unitas est numeri. Et hæc, vel per se
constat, vel ex altera fit, vel nulla fiet ex alia. Atque ita eadem impossibilia, quæ prius,
revertentur. Concluditur ergo, plusquam mathematica necessitate, sicuti unitates numeri
omnis, atque omnis multitudinis, ad unam primissimam omnium unitatem deducuntur, ita
entium omnium, multitudinem, ac numerum, ad unum primissimum necesse est reduci.
At primissimum hoc unum, de numero ne aliorum entium est? An et numerum eorum
antecedit, et ex eorum numero non est, et inter reliqua non connumeratur? Ita contemplemur.
Unita illa prima unum illud primum, ante ne numerum est? An cum numero, et in numero?
Certe unitas est, unum est, antequam duo fiant, aut tria. Neque enim hæc, aut alia in numero
nasci possunt, aut fieri, nisi unitas, nisi unum antecedat. Nam cum omnes numeri unitatum,
atque unorum sint collectio, nisi unitas, nisi unum ante sit, nulla unitatum, nulla unorum fiet
collectio. Unitas ergo, et unum, omnem numerum antecedunt. At quo modo antecedunt? An,
ut tantum ante sint, et sedeant ociosa? An vero principium sunt ut duo fiant, et tria, et
quatuor, et reliqui numeri. Si dicamus, ea sedere tamquam in numerorum vestibulo
ociosa, poterunt etiam inde abesse, sine ullius numeri maleficio. Et numeris nihil peribit
etiamsi e vestibulo discedant. Sin vero, et duo, et tria, et reliqui esse non possint, nisi illa in
vestibulo sedeant. Ex quo si surgant, ipsi pereant, efficientiæ vires, unitas, unumque, in eos
habebunt. Atque ita principium numerorum fuerint, non ordinis tantum, ut ab eis incipientes
reliqui procedant. Neque numerationis solius, ut ab eis incipiant numerari. Sed principium, ut
vocant essendi, et essentiæ ipsorum, et constitutionis. Nisi enim unitas, unumque essent, nulli
essent numeri. At essentia numerorum hæc, in eo ne consistit, ut duo, sint collectio duarum
