DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. V
186
10
5
quoque reperto accipiatur. Nam et apud Hippocratem libro De
hominis natura ideae nomen legitur:
16
Atque hoc unum existens,
mutare ideam et potentiam
. Et mox:
17
Itaque multae ideae morborum
.
Et Polybus
vi
, cuius libros Aristoteles ipse citat libro De semine:
18
Sunt vero quatuor ideae humidi: sanguis, bilis, aqua et plegma: tot enim
ideas habet connatas homo
, quibus locis ideae nomen species fere
significat, quo significatu ipse quoque est usus primo De coelo
capite 7:
19
Necesse et ideas simplicium corporum esse terminatas
, et
alibi. Itaque nec nominis idearum nec rei Plato excogitator fuit.
Nunc oppugnationes idearumsingillatimpercenseamus. Eius-
dem primi Sapientiae libri capite 7. ita refert Aristoteles:
20
In
Phaedone quidem ita dicitur, tamquam et ipsius esse et fieri, causae,
formae sint
. Haec sane Platonicae scientiae, quod postea vide-
bimus recta est relatio: sed cum sexies in eo dialogo idearum
mentio sit facta, ultimo loco est, quod hic citat, sunt autem Pla-
tonis verba haec, veluti concludentis:
21
Postquam ipsi haec con-
cessa fuere et confessum fuit esse aliquid singulas formarum et harum
alia participare, harum ipsarum nomenclaturam obtinere
. Superius
autem dixerat:
22
Videtur enim mihi, si quid aliud est pulchrum prae-
16
καὶ τοῦτο ἓν ἐὸν μεταλλάσσειν τὴν ἰδέην [ἰδέαν] καὶ τὴν δύναμιν.
[HP. Nat. Hom. 5.3 – 4]
17
ὥστε πολλαὶ μὲν ἰδέαι τῶν νουσημάτων [νοσημάτων]. [HP. Nat.
Hom. 5.13]
18
εἰσὶ δὲ τέσσαρες ἰδέαι τοῦ ὑγροῦ͵ αἷμα͵ χολή͵ ὕδωρ καὶ φλέγμα.
Τοσαύτας γὰρ ἰδέας ἔχει συμφυέας ὁ ἄνθρωπος. [HP. De semine, de na-
tura pueri, de morbis, 3.3 – 5]
19
ἀνάγκη καὶ τὰς ἰδέας τῶν ἁπλῶν σωμάτων εἶναι πεπερασμένας.
[ARIST. Cael. 274b.1 – 2]
20
ἐν δὲ τῷ Φαίδωνι οὕτω λέγεται͵ ὡς καὶ τοῦ εἶναι καὶ τοῦ γίνεσθαι
αἴτια τὰ εἴδη ἐστί.[ARIST. Metaph. 991b.3 – 4]
21
ἐπεὶ αὐτῷ ταῦτα συνεχωρήθη καὶ ὡμολογεῖτο εἶναί τι ἕκαστον
τῶν εἰδῶν, καὶ τούτων τἆλλα [τ’ ἄλλα] μεταλαμβάνοντα αὐτῶν τούτων
τὴν ἐπωνυμίαν ἴσχειν [σχεῖν]. [PLATO, Phd. 102.a.10 – b.2]
22
φαίνεται γάρ μοι͵ εἴ τί ἐστιν ἄλλο καλὸν πλὴν αὐτὸ τὸ καλόν ͵
οὐδὲ δι΄ ἓν ἄλλο καλὸν εἶναι, ἢ διότι μετέχει ἐκείνου τοῦ καλοῦ· [PLA-
TO, Phd. 100.c.4 – 6]
vi
Corr. ex Polybius
15
