DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. IV
116
10
Porphyrius, Iamblichus, Syrianus, Proclus, obiter inter commen-
tandum aliquid pro Platone interponere at eam provinciam aper-
te qui susciperet, calumnias in auctorem eorum philosophiae ab
Aristotele confictas detegeret ac defensaret, nemo est inventus.
Nos, quamquam nulla in re eminentissimis illis viris compa-
randi, audenti satis animo id munus nobis desumpsimus, non
aliam ob causam quam veritatis studio atque amore. Cuius veri-
tatis praecipuam curam philosophos, si modo eo nomine simus
digni, decet habere atque etiam, ut verum fateamur, quoniam
iustam quandam indignationem in nobis commovet, tam mali-
gnum, tam acre, tam acerbum persecutionis ac lacerationis stu-
dium ingratissimi discipuli contra sanctissimum senem deque
illo optime meritum. Idque non solum arrogans, delusorium, sed
etiam falsum apertissime. Ea falsitas non hac nostra querimonia,
sed re ipsa verborum, sententiarum, calumniarum Aristotelica-
rum cum Platonicis et verbis et sententiis collatione manifesto
apparebit. Quamobrem ipsam rem aggrediamur atque ad hanc
praeclarissimam omnium discussionem nos accingamus.
Dialectices nomen
[in margine]
Primo itaque loco dialecticam, uti aliarum omnium scientia-
rum ducem attingamus, in qua quidem parcior fuit Aristoteles
Platonis accusator, paucioribus enim quam alibi locis eum aper-
te reprehendit, sed occulte in pluribus ab eo dissentiens. Plato-
nis dialecticam doctrinam non probat. Id qua sit ratione factum
quandoque in errore versentur nostrates isti Peripatetici, qui pu-
tant Platonem rem logicam seu dialecticam ignorasse, libet hoc
libro ostendere. Cuius rei hoc esto initium.
Dialecticae definitio
[in margine]
Dialecticam vocamus, quam Democritus antea, Peripatetici
postea ac Stoici omnes logicam appellaverunt. Zeno Eleates
i
, cui
i
Corr. ex Cleates
5
15
20
25
30
