DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. I
66
methodum in his Plato tradit, age logicam ipsius ad praesens contem-
plemur. Oportet sane intelligere ex una hypothesi duas quasdam enasci
deinde tres ex singulis duarum. Ita ut quae post unitatem et dualitatem
fiunt hypotheses quadruplicateae, in 24. desinant numerum. Est autem
unica hypothesis et simplicissima, cui quid accidit. Hoc quidem commu-
ne est omnibus hypothesibus. Nam qui affirmationem vel negationem di-
cit,
accidens quid dicit prorsus. Et
qui id ipsum ad se et qui id ipsum ad
alium accipit, clarum quod quid et quid accipit. Atque hoc evidens est.
Dualica autem ea quae in duo praebet divisionem, quando non sim-
pliciter dixeris quid cui accidat, sed
xvi
diviseris cui ens aliquod accidit.
Prima enim divisio fit per contradictionem ut sit propositum et non sit,
et duae sunto hae hypotheses. Utraque autem
[191]
harum tres nobis
hypotheses gignit. Prius namque sumentes cui ens et non ens, in duo
divisimus hypothesin. Nunc autem quando accidens tripliciter sumpse-
rimus, utranque hypothesium triplicabimus. Accidens ergo vel ut con-
sequens sumendum, vel ut non consequens, vel ut simul consequens et
non consequens. Vel enim affirmativum est accidens vel negativum, vel
λαμβάνει· καὶ τοῦτο ἐναργές ἐστι. Δυαδικὴ δὲ ἡ τὴν εἰς δύο παρασχομένη
διαίρεσιν͵ ὅταν μὴ ἁπλῶς εἴπῃς ὅ τινι συμβέβηκεν͵ ἀλλὰ διέλῃς τίνι ὄντι
συμβέβηκε· πρώτη γὰρ διαίρεσις γίγνεται κατ΄ ἀντίφασιν͵ εἰς τὸ εἶναι τὸ
προκείμενον καὶ μὴ εἶναι. Καὶ δύο ἔστωσαν αὗται ὑποθέσεις· ἑκατέρα δὲ
τούτων τρεῖς ἡμῖν ὑποθέσεις γεννᾷ· πρότερον μὲν γὰρ τό τινι λαβόντες ὂν
καὶ μὴ ὂν ἐδιχοτομοῦ μεν τὴν ὑπόθεσιν· νῦν δὲ ἂν [δ΄ ὲὰν] τὸ συμβαῖνον
τριχῶς λάβωμεν͵ ἑκατέραν τῶν ὑποθέσεων τριπλασιάσομεν. Τὸ τοίνυν
συμβαῖνον͵ ἢ ὡς ἑπόμενον ληπτέον͵ ἢ ὡς μὴ ἑπόμενον͵ ἢ ὡς ἅμα καὶ
ἑπόμενον καὶ οὐχ ἑπόμενον· ἢ γὰρ καταφατικόν ἐστι τὸ συμβαῖνον͵ ἢ
ἀποφατικὸν͵ ἢπῆμὲνκαταφατικὸν͵πῆδὲἀποφατικόν· οὐγὰρτοῦτόφησιν
ὁ λόγος ὅτι ἡ ἀντίφασις συναληθεύει καὶ ἅμα τὰ ἀντικείμενα ἕπεται͵ ἀλλ΄
ὅτι τὸ αὐτὸ πῶς μὲν ὑπάρξει τῷ αὐτῷ͵ πῶς δ΄ οὔ. Ταῦτα οὖν τὰ τρία καὶ
ὄντος τοῦ πράγματος καὶ μὴ ὄντος <καὶ πῶς μὲν ὄντος πῶς δὲ μὴ ὄντος>
σκοποῦντες͵ δῆλον ὅτι τὰς δύο τὰς ἐξ ἀρχῆς ὑποθέσεις ἑξαπλασιάσομεν·
ἔσονται οὖν ἓξ ὑποθέσεις· εἰ ἔστι͵ τί ἕπεται͵ καὶ τί οὐχ ἕπεται͵ καὶ τί ἅμα
ἕπεταί τε καὶ οὐχ ἕπεται· καὶ εἰ μὴ ἔστιν͵ ὁμοίως <τί ἕπεται͵ καὶ τί οὐχ
ἕπεται͵ καὶ ἕπεται ἅμα καὶ οὐχ ἕπεται·> τό τε γὰρ τί διπλοῦν γέγονεν͵ ὄν
τε καὶ μὴ ὂν͵ καὶ τὸ συμβαῖνον τριπλοῦν͵ ἑπόμενον͵ καὶ οὐχ ἑπόμενον͵ καὶ
ἑπόμενον ἅμα καὶ οὐχ ἑπόμενον· δυὰς δὲ ἐπὶ τριάδα πάντως εἰς ἑξάδα
καταλήγει. Πάλιν ἑκάστη τῶν ἓξ τούτων ὑποθέσεων τετραπλασιάζεται
διὰ τὴν τοῦ συμβαίνοντος κατὰ τὸ ὑποκείμενον διαφοράν· ἢ γὰρ αὐτῷ τι
συμβαίνει͵ ἢ τοῖς ἄλλοις· καὶ τούτων ἑκατέρῳ διχῶς· ἢ αὐτῷ πρὸς ἑαυτὸ͵
xvi
corr. ex accidat. Sed
5
10
15
