DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. I
54
15
10
5
corum
author, ait hanc:
78
Homo discit, Theaetetus sedet
– esse
xi
ser-
monem minimum docetque ex nomine et verbo componi:
79
Di-
cam igitur tibi sermonem componens rem actioni per nomen et verbum.
Deinde subiungit:
80
Omnino ut apparet talis compositio ex verbis sit
et nominibus.
Novit etiam longiores propositiones:
81
Theaetetus, cum quo
ego nunc colloquor, volat.
Novit quoque
sermonem alium esse verum,
alium falsum
,
82
affirmationem quoque et negationem:
83
Etenim in
sermonibus hoc scimus inesse. Theae.: Quale? Xen.: Affirmationem et
negationem.
Universalia quoque et particularia alia esse in
Theaeteto
docet. Cum post sensuum cognitionem, quae particularis est,
explicatam, sic universalium cognitionem concludit:
84
Nec esse
tale his organum proprium ut illis, sed ipsa per se ipsam anima com-
munia mihi videtur de omnibus considerare.
Est enim usus nomini-
bus:
καθέκαστον καὶ ἐπὶ πάντα
,
singulare, et in omnibus
.
Sophi-
sta
:
τὴν τῶν οὕτω δυναμένων μετιέναι καθέκαστα τε καὶ ἐπὶ
πάντα μέθοδον
85
Eorum qui possunt pertransire per singularia et
per omnia methodum.
Hippocrates quoque universale cognovit,
78
ἄνθρωπος μανθάνει [PLATO Sph. 262c9]; Θεαίτητος κάθηται
[PLATO Sph. 263a2]
79
Λέξω τοίνυν σοι λόγον συνθεὶς πρᾶγμα πράξει δι΄ ὀνόματος καὶ
ῥήματος· [PLATO Sph. 262e12–13]
80
παντάπασιν ὡς ἔοικεν ἡ τοιαύτη σύνθεσις ἔκ τε ῥημάτων
γιγνομένη καὶ ὀνομάτων. [PLATO Sph. 263d2–3]
81
Θεαίτητος͵ ᾧ νῦν ἐγὼ διαλέγομαι͵ πέτεται. [PLATO Sph. 263a8]
82
Τὸν μὲν ψευδῆ που͵ τὸν δὲ ἀληθῆ. [PLATO Sph. 263b3]
83
Καὶ μὴν ἐν λόγοις γε αὖ [αὐτὸ] ἴσμεν ἐνὸν [ὄν] ΘΕΑΙ. Τὸ ποῖον;
ΞΕ. Φάσιν τε καὶ ἀπόφασιν. [Pl. Sph. 263e10–12]
84
οὐδ΄ εἶναι τοιοῦτον οὐδὲν τούτοις ὄργανον ἴδιον ὥσπερ ἐκείνοις͵
ἀλλ΄ αὐτὴ δι΄ αὑτῆς ἡ ψυχὴ τὰ κοινά μοι φαίνεται περὶ πάντων
ἐπισκοπεῖν. [PLATO Tht. 185d8–e2]
85
[PLATO Sph. 235c5–6]
xi
corr. ex sedet. Esse
