PERIPATETIČKE RASPRAVE, sv. II. knj. 1.
49
5
A i prije aristotelovske predaje ovi su filozofi raspravljali
o onom homonimnom i sinonimnom te o paronimnom, slože-
nom i nesloženom. Naime, o Arhiti je isti Simplicije tako ostavio
pisano: »Arhita međutim, započinjući knjigu
Kategorije
ili
Opći
izrijeci
, prvo poučava o
logosu
i obuhvaća ga pojmom duše i izri-
čajem te kaže da je izričaj označavajući a pojam duše ono ozna-
čeno; i odredio je da su [izričaji] jednostavni, složeni, potpuni i
nepotpuni a naučavao je čime bi trebalo istražiti ono koje je po
složenosti i ono koje je bez složenosti.« A kod Platona se homo-
nimi čitaju vrlo često sa sasvim istim značenjem.
28
U
Parmenidu
se nalazi ovako: [187] »A ona bića kod nas,
29
koja su homonima
onima« – misli se: idejama. A u
Filebu
ovo drugo: »Izričući neku
vještinu kao homonimnu ne bi li je u misli postavio kao jednu?«
A u
Sofistu
ovako: »Jer tvoreći imitacije i homonime bićima sli-
karskom vještinom.« I opet u istome
Sofistu
nadasve jasno opi-
suje homonime na ovaj način: »Sada međutim, ti i ja o toj stvari
imamo zajedničko ime, a uistinu stvar o kojoj imamo ime možda
svaki ima posebno za sebe. Stoga, kad se spozna da je pojam uma
zajedničkog imena u pravom smislu i kod jednog i drugog – tada
28
Kao da Petrić hoće reći da Platon rabi riječ συμπλοκή u značenju
aequivocus.
29
»Bića kod nas« su sve što pripada osjetilnoj spoznaji.
10
15
