DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. I
40
RELATIO
Relativorum naturam Plato etiam cognovit. Nam in
Politico
ita scribit:
48
An non secundum naturam videtur tibi maius nullius
alterius oportere maius dicere quam minoris et minus itidem maioris
minus, alius vero nullius?
Et in
Symposio
haec quoque alia habet:
Utrum vero pater est pater alterius vel non?
Et respondet:
49
Quod est
filii nempe vel filiae pater, pater est
. Et mox definitionem etiam affert
in exemplo:
50
Quid vero frater hoc ipsum quod est, est alicuius frater
vel non
vii
? In
Sophista
deinde:
51
Quidvis alterius fuerit, necessario
accidit alterius esse hoc ipsum quod est.
Et in
Republicae
rursus:
52
Sed
enim, inquam ego, quaecunque talia sunt, ut sint qualia quaedam, qua-
lis cuiusdam.
Ex quibus locis Aristoteles collegit suam definitio-
nem:
53
Ad aliquid talia dicuntur, quaecunque quod ipsa sunt aliorum
esse dicuntur.
Archytas autem scribit:
54
Et ad aliud quodam modo se habens
suscipit magis et minus: magis enim est maius aliquo esse et minus.
48
Ἆρ΄ οὐ κατὰ φύσιν δοκεῖ σοι τὸ μεῖζον μηδενὸς ἑτέρου δεῖν
μεῖζον λέγειν ἢ τοῦ ἐλάττονος͵ καὶ τοὔλαττον αὖ τοῦ [αὐτοῦ] μείζονος
ἔλαττον͵ ἄλλου δὲ μηδενός; [PLATO Plt. 283d11–e1]
49
ἆρα ὁ πατήρ ἐστι πατήρ τινος ἢ οὔ; {εἶπες ἂν δήπου μοι͵ εἰ
ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι͵} ὅτι ἔστιν ὑέος γε ἢ θυγατρὸς ὁ πατὴρ
πατήρ· ἢ οὔ; [PLATO Smp. 199d5–7]
50
Τί δέ; ἀδελφός͵ αὐτὸ τοῦθ΄ ὅπερ ἔστιν͵ ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ;
[PLATO Smp. 199e2–4]
51
ὅτιπερ ἂν ἕτερον ᾖ͵ συμβέβηκεν ἐξ ἀνάγκης ἑτέρου τοῦτο ὅπερ
ἐστὶν εἶναι. [PLATO Sph. 255d6–7]
52
Ἀλλὰ μέντοι͵ ἦν δ΄ ἐγώ͵ ὅσα γ΄ ἐστὶ τοιαῦτα οἷα εἶναί του͵ τὰ
[εἶναι αὐτὰ] μὲν ποιὰ ἄττα ποιοῦ τινός. [PLATO R. 438a7–b1]
53
Πρός τι δὲ τὰ τοιαῦτα λέγεται͵ ὅσα αὐτὰ ἅπερ ἐστὶν ἑτέρων εἶναι
λέγεται. [ARIST. Cat. 6a.36–37]
54
καὶ τὸ ποτ΄ ἄλλο δέ πως ἔχον ἐπιδέχεται τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον·
μᾶλλον μὲν γὰρ ἔστιν ἦμεν μεῖζόν τινος καὶ μεῖον. [SIMP. in Cat.
8.178.20–21]
vii
corr. ex ne
5
10
15
