DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. I
34
multo ita perstrinxerat:
32
Dico vero communia substantiae, non su-
scipere magis et minus. Non enim potest magis et minus esse hominem
neque Deum vel plantam; et nihil habere contrarium, homini enim homo
non est contrarium, nec Deo Deus, nec aliis substantiis. Et per se esse,
sed non alteri cuidam coexistere sicut glaucitatem et caesietatem oculis
substantiae proprium, omnis enim substantia per se ipsam est.
Ocellus
quoque:
33
Substantiae igitur proprium non suscipere magis et minus,
non magis animal homo equo. Inest substantiis etiam illud, contrariorum
non susceptivam esse.
Suspicor autem in ultimo hoc nomine esse
mendum legique debere susceptivum,
ἐπίδεκτον
. Quod etiam
Archytas substantiae adscripsit:
34
Substantiae quidem est ut eadem
et una numero permanens, contrariorum sit susceptiva.
Aristoteles au-
tem iisdem omnibus praeter unum verbis usus est:
35
Idem et unum
numero existens
[184]
contrariorum esse susceptivum.
Illud quodque
substantia:
36
Neque in subiecto est.
Ocellus docuerat:
37
Ens vel in su-
biecto est vel non in subiecto et non in subiecto facit substantiam.
De quantitate
Quanti Aristoteles duplicem formam fecit, discretam et conti-
nuam; huius quinque species: lineam, superficiem, corpus, locum
32
λέγω δὲ κοινὰ μὲν τᾶς οὐσίας τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ
τὸ ἧττον· οὐ γὰρ ἐνδέχεται μᾶλλον καὶ ἧσσον ἦμεν ἄνθρωπον͵ οὐδὲ μὰν
θεὸν καὶ φυτόν· καὶ τὸ μηδὲν ἔχεν ἐναντίον· ἀνθρώπῳ γὰρ ἄνθρωπος
οὐκ ἔστιν ἐναντίον͵ οὐδὲ μὰν θεῷ θεὸς οὐδὲ ταῖς ἄλλαις ὠσίαις. τό τε
καθ΄ αὑτὸ ἦμεν͵ ἀλλὰ μὴ ἑτέρῳ τινὶ συνυπάρχειν͵ ὥσπερ γλαυκότατα
καὶ χαροπότατα ὀφθαλμοῖς͵ οὐσίας οἰκεῖον· πᾶσα γὰρ οὐσία καθ΄
αὑτάν ἐντι. [SIMP. in Cat. 8.92.31–93.3]
33
Τᾶς μὲν οὖν οὐσίας ἴδιον τὸ μὴ ἐπιδέχεσθαι τὸ μᾶλλον καὶ τὸ
ἧττον· οὐ μᾶλλον ζῷον ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἵππου ὑπάρχει ταῖς οὐσίαις·
καὶ τὸ τῶν ἐναντίων ἀνεπίδεκτον εἶναι. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 5.12–14]
34
τᾶς μὲν ὠσίας τὸ τὰν αὐτὰν καὶ μίαν ἀριθμῷ διαμένοισαν τῶν
ἐναντίων δεκτικὴν ἦμεν. [SIMP. in Cat. 8.93.7–9]
35
τὸ ταὐτὸν καὶ ἓν ἀριθμῷ ὂν δεκτικὸν εἶναι τῶν ἐναντίων. [ARIST.
Cat. 4b.17–18]
36
μήτε ἐν [μὴ δ’ ἐν] ὑποκειμένῳ τινί ἐστιν. [ARIST. Cat. 2a.13]
37
τὸ ὂν ἢ ἐν ὑποκειμένῳ ἐντὶ ἢ οὐκ ἐν ὑποκειμένῳ· καὶ τὸ μὲν οὐκ
ἐν ὑποκειμένῳ ποεῖ τὰν οὐσίαν. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 4.20–21]
5
10
15
