DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. I
44
20
15
drupliciter distinguitur: natura, arte, fortuna et electione. Natura qui-
dem ut pater ad filium, arte vero ut discipulus
viii
ad doctorem, fortuna
autem ut servus ad dominum, electione denique ut amicus ad amicum.
De reliquis autem praedicamentis Ocellus idem actionis tria
genera statuit in hisce:
60
Agere autem dividitur in actionem, sermo-
nem, cogitationem
: quae itidem in alia quaedam subdividit. Pas-
sionis quoque corpus et animam, veluti subiecta specie differen-
tia, partitur, eorumque species alias ostendit. Ita
ubi
quoque et
quando
et
situm
esse et
habere
. Plura multo sunt eo pusillo libello
comprehensa quam Aristotelis magno
Categoriarum
[186] incep-
to.
Archytas quoque, uti ex Simplicio elici potest copiose,
actio-
nem
,
passionem
et
quando
, praedicamenta tractavit, sicuti etiam
doctrinam oppositorum, quam uno capite Aristoteles est com-
plexus, Archytas libro integro tradiderat, titulo eodem
De
opposi-
tis
, ex quo ista retulit Simplicius:
61
Et secundum legem et secundum
naturam opponi sibi invicem dicuntur; quaedam ut contraria veluti
bonum malo, et sanum infirmo et verum falso. Quaedam ut habitus
privationi veluti vita morti et visio caecitati et scientia oblivioni. Quae-
dam ut ad aliquid quodam modo se habentia veluti duplex dimidio, im-
perans imperato et dominans dominio subiecto. Quaedam ut affirma-
tio negationi, veluti hominem esse, illi hominem non esse, et probum
esse, huic probum non esse.
Quae singula postea, uti ex eo Simplicii
commentario apparet latius prosecutus fuerat Archytas. Nam de
60
τὸ δὲ ποεῖν διαιρεῖται εἰς πρᾶξιν καὶ λόγον καὶ διανόημα. [Ps.-
ARCHYT. Fragm. 7.24–25]
61
καὶ κατὰ νόμον καὶ κατὰ φύσιν ἀντικεῖσθαι ἀλλήλοις λέγεται
τὰ μὲν ὡς ἐναντία͵ οἷον ἀγαθὸν κακῷ καὶ ὑγιὲς κάμνοντι καὶ ἀληθὲς
ψευδεῖ· τὰ δὲ ὡς ἕξις στερήσει͵ οἷον ζωὰ θανάτῳ καὶ ὄψις [ὅρασις]
τυφλότητι καὶ ἐπιστάμα λάθᾳ· τὰ δὲ ὡς πρός τί πως ἔχοντα͵ οἷον
διπλάσιον ἡμίσει͵ ἄρχον ἀρχομένῳ καὶ δεσπόζον δεσποζομένῳ· τὰ δὲ
ὡς κατάφασις καὶ ἀπόφασις [ἀποφάσει]͵ οἷον τὸ ἄνθρωπον ἦμεν τῷ
μὴ ἦμεν <ἄνθρωπον> καὶ τὸ σπουδαῖον ἦμεν τῷ μὴ ἦμεν. [SIMP. in Cat.
8.407.21–26]
viii
corr. ex discipulis
5
10
