ILLUSTR.
MO
AC REVER.
MO
HIPPOLYTO ALDOBRANDINO.
S. R. E. CARDINALI
ET SUMMO
Pœnitentiario.
Dum elegatione, tua Polonica HIPP. ALDOBR. quæ tibi fuit honorificentissima redires, et
Ferraria esses transiturus, litteris Horatii Caponii, viri integerrimi, atque doctissimi, clientis
tui, e Bononia sum admonitus, ut Marcellum Nobilem summæ eruditionis virum, sibique
charissimum, adirem, eumque cognoscerem. Et eo intercessore, te et salutarem, et venerarer.
Quod post quam nos adisti, libentissimo præstiti animo. Per humaniter me excepisti. Sed non
licuit, humanitate, atque affabilitate tua diutius frui. Una enim tantum nocte, es apud nos
moratus. Eas tamen mihi perire nolui. Memoria servavi. Et mihi ipsi in memoriam inde
evocavi, te filium Sylvestri Aldobrandini fuisse viri, consilio, et prudentia singulari,
Græcarum, Latinarumque litterarum, et iuris utriusque peritissimi, qui leguleiorum
barbariem inter primos exornavit. Qui in Repub. summa fuit olim authoritate. Memini quoque
te fratrem Ioanem habuisse Card. et Summum Pœnitentiarium, qua dignitate tu quoque nostro
tempore, tuis summis meritis, es ornatus. Sed quod meæ erga te observantiæ primum caput
est, in memoriam venit, Thomæ fratris tui, humanioribus litteris, et Græcis, et Latinis, et
philosophiæ ornatissimi, meo satis diu, Patavii amicitia familiarissime esse usum, et
Francisci Serfranciscii, qui tum apud eum vivebat, et si memoria non fallit, te quoque eodem
tempore adolescentulum adhuc cognovi. Fratrem tuum postea Romæ, sub Paulo IIII vidi.
Hæc recordatio, animo meo post discessum tuum, semper hæsit. Te semper hac fratris
recordatione, mente gessi. Te semper toto animo colui, tibi semper summa sum ominatus.
Quid si archani huius, atque animo meo sedentis cultus, testimonium aliquod, ex animo
promam in apertum, et studiosis omnibus, nunc viventibus, et qui inposterum sunt victuri
proferam quo intelligant, quanta te prosequar reverentia, veneratione quanta. Non solum ob
ea quæ supra sunt a me commemorata, verum etiam, ob singulares animi tui virtutes, quæ
nominis tui celebritate, non tantum aures meas replevit, sed hominum celebriorum omnium.
Cum virtutes nomino, non unius generis intelligo virtutes, sed extra litterati vulgi
consuetudinem, eas etiam omnes, quas a natura tulisti tecum; quas continua bonorum morum
exercitatione, excoluisti, animumque tuum ornasti. Et quas civilium rerum, patris tui
exemplis, rebusque agendis prudentia summa, tibi comparasti. Et quas rerum naturæ
cœlestium divinarumque contemplatione es assecutus. Et quas nostra schola purgativas, ab
affectibus passionibusque animi purgandis nominat. Et quæ his perfectiores sunt, quas animi
purgati nuncupant. Tanto enim supra humanas perturbationes, audio animum tuum extulisti,
ut fere sanctificatorias attigeris, quas procedente ætate sperandum est ita te tuas facturum, ut
per eas, Deum ipsum attingas, eique iungaris. Has tritæ philosophorum schole non
agnoscunt. Ex archana veniunt philosophia. Eæ, in te qui operationibus, factisque tuis eas es
consecutus, sunt agnoscendæ, sunt celebranda, sed loco, et tempore commodiore. Nunc
huiusce rei testificandæ causa, cœlestes nostros XIIII libros omnes, ab Æthere, usque ad
Ærem nomini tuo consacravi, doctrina, authoritateque tua, eos a detractorum protege
calumniis, et Marcellus Nobilis tuus, hac in re tibi esto comes, et mihi adiutor.
Tibi Devotissimus
Franciscus Patricius.
