DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. III, L. VII
308
10
5
ὡς ἕκαστος
omnes singuli
dixerint ‘meum et non meum’:
12
Unus-
quisque enim filium suum dicit eundem et uxorem sane eandem et de
substantia et de quolibet accidentium similiter
. Locus est apud Pla-
tonem Rei publicae libro 5. in haec verba:
13
Habemusne maius ma-
lum in civitate quam illud, quod eam distrahit et facit multas pro una?
Vel maius bonum eo, quod eam vincit et facit unam?
Et paulo post:
14
Nonne ex hoc tale quid evenit, quando non simul pronunciant in civi-
tate talia verba: meum et non meum. Et de alieno secundum haec eadem
hoc dicant meum et non meum, haec optime regitur?
In quibus sane
non est illud
πάντες
omnes
, quod Aristoteles ait tantam affer-
re ambiguitatem, neque postea ullo alio in loco, neque scio, qua
philosophica ingenuitate Platoni id obiiciat, quod ille nusquam
dixerit. Quare locum non habet, quod ait:
15
quod quidem paralogi-
smus quidam est dicere omnes clarum
. Neque Plato:
16
in sermonibus
eristicos facit syllogismos
.
Et falsa sunt quae sequuntur in hanc sententiam. Sed quod
addit:
17
Ad haec aliud habet nocumentum id, quod dicitur, minima
enim cura geritur id, quod quam plurimis est commune: propriorum
enim curam maxime gerunt, communium vero minus, nisi quantum
12
(ἕκαστος γὰρ υἱὸν ἑαυτοῦ φήσει [φησὶ] τὸν αὐτὸν καὶ γυναῖκα δὴ
τὴν αὐτήν͵ καὶ περὶ τῆς οὐσίας καὶ περὶ ἑκάστου δὴ τῶν συμβαινόντων
ὡσαύτως)· [ARIST. Pol. 1261b.22 – 24]
13
Ἔχομεν οὖν τι μεῖζον κακὸν πόλει ἢ ἐκεῖνο ὃ ἂν αὐτὴν διασπᾷ
καὶ ποιῇ πολλὰς ἀντὶ μιᾶς; ἢ μεῖζον ἀγαθὸν τοῦ ὃ ἂν ξυνδῇ τε καὶ ποιῇ
μίαν; [PLATO, R. 462.a.9 – b.2]
14
Ἆρ΄ οὖν ἐκ τοῦδε τὸ τοιόνδε γίγνεται͵ ὅταν μὴ ἅμα φθέγγωνται
ἐν τῇ πόλει τὰ τοιάδε ῥήματα͵ τό τε ἐμὸν καὶ {τὸ} οὐκ ἐμόν; καὶ περὶ τοῦ
ἀλλοτρίου {κατὰ ταὐτά; Κομιδῇ μὲν οὖν. Ἐν ᾗτινι δὴ πόλει πλεῖστοι ἐπὶ
τὸ αὐτὸ} κατὰ ταὐτὰ τοῦτο λέγουσι [λέγωσι] τὸ ἐμὸν καὶ τὸ οὐκ ἐμόν͵
αὕτη ἄριστα διοικεῖται; [PLATO, R. 462.c.3 – 8]
15
ὅτι μὲν τοίνυν παραλογισμός τίς ἐστι τὸ λέγειν πάντας͵ φανερόν.
[ARIST. Pol. 1261b.27 – 28]
16 ἐν τοῖς λόγοις ἐριστικοὺς ποιεῖ συλλογισμούς· [ARIST. Pol.
1261b.30]
17
πρὸς δὲ τούτοις ἑτέραν ἔχει βλάβην τὸ λεγόμενον. ἥκιστα γὰρ
ἐπιμελείας τυγχάνει τὸ πλείστων κοινόν· τῶν γὰρ ἰδίων μάλιστα
φροντίζουσιν͵ τῶν δὲ κοινῶν ἧττον͵ ἢ ὅσον ἑκάστῳ ἐπιβάλλει; [ARIST.
Pol. 1261b.32 – 35]
15
