DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VIII
492
10
5
ita haec dixerat:
2
Oportet sane de principio cuiusque rei, omni viro
plurimam ratiocinationem esse ac inspectionem, an recte, an minus
suppositum sit illo discusso sufficienter reliqua apparent, illi conse-
quentia.
Ante quae verba scripserat haec alia:
3
Quandoque primo
parvo atque obscuro falso existente, reliqua, quae quam plurima sunt,
consequentia concordant invicem.
Quae Aristoteles 1.
Physico
cap. 2.
et 3. ita expressit:
Sed uno absurdo dato alia accidunt.
4
Habet Plato commendationes principiorum tum in
Phaedro
tum etiam
Legum
lib. 6. Prolixiores, tum has etiam 2.
Reip
.:
5
Non-
ne scis quod principium cuiusque rei maximum est?
Et in
Timaeo
:
Maximum vero cuiusque rei incipere secundum naturam principium.
6
Polybius autem, Aristotele quidam iunior (ut hoc obiter inter-
ponam) lib. 5. de principio magnificentius sentit:
7
Audacter enim
dixerit quispiam non dimidium principium esse totius, sed etiam ad
finem pertingere. Quo enim modo incipere rem aliquam bene possibile
est eum, qui mente initium cum perfectione non comprehendat? Ne-
que cognoscat ubi et ad quid et cuius gratia aggreditur hoc facere?
Et
alia quae sequuntur cum hoc fine:
8
Quare non veluti usque ad me-
dium putant pertingere principia, sed usque ad finem plurimam circa
haec habendam curam et dicentes et audientes de universis.
Forte ad
2
δεῖ δὴ περὶ τῆς ἀρχῆς παντὸς πράγματος παντὶ ἀνδρὶ τὸν πολὺν
λόγον εἶναι καὶ τὴν σκέψιν εἴτε ὀρθῶς εἴτε μὴ ὑπόκειται. ἐκείνης
ἐξετασθείσης ἱκανῶς τὰ λοιπὰ φαίνεσθαι ἐκείνῃ ἑπόμενα. [PLATO
Cra. 436d]
3
ἐνίοτε τοῦ πρώτου σμικροῦ καὶ ἀδήλου ψεύδους γενομένου͵ τὰ
λοιπὰ πάμπολλα ἤδη ὄντα ἑπόμενα ὁμολογεῖν ἀλλήλοις. [PLATO Cra.
436d]
4
ἀλλ΄ ἑνὸς ἀτόπου δοθέντος τ' ἄλλα συμβαίνει. [ARIST. Ph. 185a.12]
5
οὐκοῦν οἶσθαι ὅτι ἀρχὴ παντὸς ἔργου μέγιστον. [PLATO R. 377a]
6
μέγιστον δὴ παντὸς ἄρξασθαι κατὰ φύσιν ἀρχήν. [PLATO Ti. 29b]
7
θαῤῥῶν γὰρ ἄν τις εἴποι, οὐχ ἥμισυ τὴν ἀρχὴν εἶναι τοῦ παντός,
ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ τέλος διατείνειν. πῶς γὰρ ἄρξασθαί τινος καλῶς
οἷόν τε μὴ προπεριλαβόντα τῷ νῷ τὴν συντέλειαν τῆς ἐπιβολῆς, μηδὲ
γινώσκοντά ποῦ καὶ πρὸς τί καὶ τίνος χάριν ἐπιβάλλεται τοῦτο ποιεῖν;
[PLB. Historiae 5.32.2.2–5.32.4.1]
8
διόπερ οὐχ ὡς ἕως τοῦ μέσου νομίζοντας διατείνειν τὰς ἀρχάς͵
ἀλλ΄ ἕως τοῦ τέλους πλείστην περὶ ταύτας ποιητέον σπουδὴν καὶ τοὺς
λέγοντας καὶ τοὺς ἀκούοντας περὶ τῶν ὅλων. [PLB. Historiae 5.32.5.1–4]
15
20
