PERIPATETIČKE RASPRAVE, sv. II. knj. 6.
403
15
10
Iznosi isto tako u 15. poglavlju Anaksagorinu misao o potre-
su, koja je vrlo slična Aristotelovoj: »Kada zrak poniranjem bude
pritjeran gustoći površine, zbog toga što ne mogne naći izlaza,
jer trešnja drma onim što ga zadržava […].«
Isto tako one iste uzroke morskoj slanosti, koje je naučavao
Aristotel, prije njega su naučavali i Platon i Anaksagora i Anaski-
mandar: o tome isti Plutarh izvješćuje iz Platona ovako: »Ono što
sa zemlje privlačenjem i sažiganjem isparuje slanost.« Anaksa-
gora pak »Ono vlažno koje je od početka bilo zaplavljeno i Sun-
čevim kružnim gibanjem ožareno a polaganim hlapljenjem kao
slano i gorko preostalo.« – »Anaksimandar: more – to su ostatci
prvotne vlažnosti, koje je ostatke oganj većim dijelom isušio, pre-
ostatak je izgaranje izmijenilo.«
U tim su stvarima, čini se, svi ovi muževi tvrdili što Aristotel
nije odbacio.
KOVINE
Kovinska i iskopinska tvar isto je tako dvojakom isparinom
– tvrdi Aristotel na kraju 3. knjige. Tu misao čitamo u Platonovu
Timeju
kao rječitiju, iako se nadasve kratko izriče. Ondje imamo
dostatno rasvjetljujućega spomena o nastajanju sokova, kovinā
i kamenja. Tako vidimo da je sva poglavlja učenjā obuhvaćenih
trima knjigama
Meteorologije
Aristotel prepisao iz starih filozofa
prirode.
5
20
