DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. III
168
5
pientiam ascribit in
Sermone mentis
:
25
Dei vero veluti essentia est,
ipsum bonum, ipsum pulchrum, ipsa felicitas, ipsa sapientia.
Quam
sapientiam Aristoteles 5 vel 6 illustris condicionibus descriptam
sophiam nominaverat, inter eas condiciones posuerat, ut esset
ἀκριβεστάτη
exactissima et certissima. Hac in re cum Platone
sentit, qui in
Parmenide
scripserat:
26
Nec quemvis Deum magis habere
certissimam scientiam; potis erit Deus, ea quae apud nos cognoscere ip-
sam habens scientiam.
Addit Aristoteles:
27
Sed nec divinum invidum
potest esse.
Plato hoc ipsum in
Timaeo
, de opifice mundi Deo scri-
pserat:
28
Dicamus sane quam ob causam generationem et hoc univer-
sum constitutor constituerit? Bonus erat, bono autem nulla de ulla re
unquam ingeneratur invidia. Extra sane existens, omnia quam maxime
voluit fieri similia sibi.
Quod vero de Deo loqueretur haec mox sub-
nexa indicant:
29
Volens enim deus omnia bona esse, malum autem nihil
iuxta potentiam.
Hermes quoque in
Cratere
:
30
Non invidens cuique
invidia enim non inde venit.
Subdit Aristoteles:
31
Deus enim videtur
causa omnibus esse et principium quoddam.
Plato eodem loco, longe
affirmantius et explicatius, quae quoniam in promptu cuicunque
sunt, huc afferre supersedebo. Sed Timaes Locrus ita scripsit:
32
25
τοῦ δὲ θεοῦ ὥσπερ οὐσία ἐστὶ τὸ ἀγαθόν͵ τὸ καλόν͵ ἡ εὐδαιμονία͵
ἡ σοφία. [CORP. HERM. Mens ad Hermetem 10.1–2]
26
οὐκ ἄν τινα μᾶλλον {ἢ} θεὸν {φαίης} ἔχειν τὴν ἀκριβεστάτην
ἐπιστήμην; {Ἀνάγκη. Ἆρ΄ οὖν} οἷός τε αὖ ἔσται ὁ θεὸς τὰ παρ΄ ἡμῖν
γιγνώσκειν αὐτὴν ἐπιστήμην ἔχων; [PLATO Prm. 134c10–d2]
27
ἀλλ΄ οὔτε τὸ θεῖον φθονερὸν ἐνδέχεται εἶναι. [ARIST. Metaph.
983a.2–3]
28
Λέγωμεν δὴ δι΄ ἥντινα [ἣν] αἰτίαν γένεσιν καὶ τὸ πᾶν τόδε
ὁ συνιστὰς συνέστησεν. ἀγαθὸς ἦν͵ ἀγαθῷ δὲ οὐδεὶς περὶ οὐδενὸς
οὐδέποτε ἐγγίγνεται φθόνος· τούτου δ΄ ἐκτὸς ὢν πάντα ὅτι μάλιστα
ἐβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια ἑαυτῷ. [PLATO Ti. 29d7–e3]
29
βουληθεὶς γὰρ ὁ θεὸς ἀγαθὰ μὲν πάντα͵ φλαῦρον δὲ μηδὲν εἶναι
κατὰ δύναμιν. [PLATO Ti. 30a2–3]
30
οὐ φθονῶν τισιν· ὁ γὰρ φθόνος οὐκ ἔνθεν ἔρχεται. [CORP.
HERM. Crater
10.3]
31
ὅ τε γὰρ θεὸς δοκεῖ τῶν αἰτίων [τὸ αἴτιον] πᾶσιν εἶναι καὶ ἀρχή
τις͵ [ARIST. Metaph. 983.a.8–9]
32
Ἐποίησεν ὦν τόνδε τὸν κόσμον ἐξ ἁπάσας τᾶς ὕλας͵ ὅρον αὐτὸν
κατασκευάσας τᾶς τῶ ὄντος φύσιος. [TI. LOCR. Fragm. 206.18–19]
10
15
