DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. II
150
mum elementa haec quatuor in philosophiam induxisse, libro 1.
Sophiae
cap. 4 his verbis:
127
Ad haec etiam ea, quae in forma mate-
riae dicuntur elementa quatuor, primus dixit,
sane verum non est.
Namque Hermes multis saeculis Empedocle antiquior et in
Poe-
mandro
et in
Mente
communi
, quatuor haec nominavit:
128
Et illud
inspice, o fili, quod quaeque animalium uni parti universi supergra-
diuntur, aquitilia quidem aquae, terrestriae vero terrae, sublimia aeri,
homo vero his omnibus utitur terra, aqua, aere, igne.
ln
Poemandro
vero etiam elementa,
στοιχεῖα
vocat:
129
Inquam ego elementa natu-
rae unde substiterunt.
NATURA
Sed et naturae ipsius multo fortasse plura significata apud
hunc ipsum Hermetem, apud Ocellum, Timaeum, Pythagoreos
alios, Hippocratem, Platonem, colligere liceat, quam sint ab
Aristotele enumerata. Quorum unum sit, quod modo retulimus,
aliud in eodem
Poemandro
:
130
Discere volo entia et intelligere eo-
rum naturam.
Rursus:
131
Verbum sacrum inscendit naturae.
Et:
132
Et pontentiis supra octonariam naturam existentibus.
In
Catholico
autem:
133
Non entia enim non habent naturam ut possint fieri.
Et rur-
127
ἔτι δὲ τὰ ὡς ἐν ὕλης εἴδει λεγόμενα στοιχεῖα τέτταρα πρῶτος
εἶπεν. [ARIST. Metaph. 985a.31–33]
128
κἀκεῖνο δὲ ὅρα͵ ὦ τέκνον͵ ὅτι ἕκαστον τῶν ζῴων ἑνὶ μέρει
ἐπιφοιτᾷ τοῦ κόσμου· τὰ μὲν γὰρ ἔνυδρα τῷ ὕδατι͵ τὰ δὲ χερσαῖα τῇ γῇ͵
τὰ δὲ μετάρσια τῷ ἀέρι͵ ὁ δὲ ἄνθρωπος πᾶσι τούτοις χρῆται͵ γῇ͵ ὕδατι͵
ἀέρι͵ πυρί. [CORP. HERM. De mente communi ad Tatium 20.1–4]
129
Τὰ οὖν͵ ἐγώ φημι͵ στοιχεῖα τῆς φύσεως πόθεν ὑπέστη; [CORP.
HERM. Poimander 8.3–4]
130
Μαθεῖν θέλω τὰ ὄντα καὶ νοῆσαι τὴν τούτων φύσιν. [CORP.
HERM. Poimander 3.1–2]
131
λόγος ἅγιος ἐπέβη τῇ φύσει͵ λόγος ἅγιος ἐπέβη τῇ φύσει. [CORP.
HERM. Poimander 5.1–2]
132
καί τινων δυνάμεων ὑπὲρ τὴν ὀγδοατικὴν φύσιν <οὐσῶν>.
CORP. HERM. Poimander 26.5–6]
133
τὰ γὰρ μὴ ὄντα οὐ φύσιν ἔχει τοῦ δύνασθαι γενέσθαι. [CORP.
HERM. Logos katholikos <intercidit titulus 13.3–4]
5
10
15
