DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. II
152
sus:
134
Entia non habent naturam ut numquam sint.
Et:
135
Una natura
Dei, ipsum bonum.
Et in
Sacro
sermone
:
136
Deus et mens et natura.
Apud Ocellum quoque initio:
137
Haec conscripsit Ocellus Lucanus
De universi natura, aliqua sane signis manifestis ab ipsa natura edoc-
tus.
Et Timaeus:
138
Hoc quidem boni naturae esse.
Et innumera alia talia est apud authores hosce nobilissimos
reperire, quae naturae nomen per omnia entium genera, species
et individua vagari ostendant, ut nomen ullum aliud latiorem
non habeat significationem.
NECESSITAS
Necessitatis quoque significata, violenti et vis, Aristotelesmet
ipse ex Eueno Pario et Sophocle se antiquioribus affert. Duo vero
reliqua
οὗ ἄνευ οὐκ
139
,
sine quo non
et quod non potest aliter se
habere, apud antiquiores itidem sunt; prius apud Timaeum, ini-
tio statim:
140
Necessitatem vero eorum quae vi, secundum corporum
facultates fiunt.
Quam Aristoteles libri 2.
De natura
, capite ultimo
usurpavit:
ἀλλ΄ ἢ ὡς ὕλην.
141
Nisi ut materia.
Et Plato
iv
in
Ti-
maeo
:
142
Necessarium vero illorum gratia.
Secunda vero significa-
134
καὶ πάλιν τὰ ὄντα οὐ φύσιν ἔχει τοῦ μηδέποτε εἶναι. [CORP.
HERM. Logos katholikos <intercidit titulus 13.5–6]
135
μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ θεοῦ͵ τὸ ἀγαθόν. [CORP. HERM. Logos kat-
holikos <intercidit titulus 16.9]
136
ὁ θεός͵ καὶ νοῦς καὶ φύσις. [CORP. HERM. Sermo sacer 1.2]
137
Τάδε συνέγραψεν Ὄκελλος ὁ Λευκανὸς περὶ τῆς τοῦ παντὸς
φύσεως͵ τὰ μὲν τεκμηρίοις σαφέσι παρ΄ αὐτῆς τῆς φύσεως ἐκμαθών.
[OCELL. Univ. nat. 1.1.1–2]
138
τὸ μὲν τᾶς τἀγαθῶ φύσιος εἶμεν. [TI. LOCR. Fragm. 205.7]
139
[ARIST. Metaph. 1015a.20]
140
ἀνάγκαν δὲ τῶν βίᾳ καττὰς δυνάμεις τῶν σωμάτων. [TI. LOCR.
Fragm. 205.6]
141
[ARIST. Ph. 200a.9–10; 200a.27]
142
τὸ δὲ ἀναγκαῖον ἐκείνων χάριν. [PLATO Ti. 69a2]
iv
c
orr. ex Platoni
5
10
15
