Page 49 - Federicus Chrysogonus: Speculum astronomicum

96
angulorum infra pulchre disputabimus, cum de figuris et
corporibus sphaericis sermonem faciemus, quia hic non
est locus proprius, nisi de planis. Planus itaque angulus
(qui est genus ad omnia genera angulorum et omnes
ipsorum species) sic potest diffiniri. Planus angulus est
duarum linearum in plano alterna conclusio, non indi-
rectum, sed magnitudinem continens. Notandum primo,
quod in his angulis est analogia physica et non univocatio
logica. Quia attenditur in illis magis perfectum et minus
perfectum. Quia per prius dicitur de recto, tamquam de
perfectissimo, quia est mensura ad omnes alios, ut supra
probatum est. Angulus est illa superficies intrinseca im-
mediate contenta a contactu duarum linearum. Quae si
fuerint perpendiculares adinvicem, erit angulus rectus,
qui non est nisi unus. Si vero linea recta super rectam non
directe, sed oblique cadit ex ea parte, ad quam magis in-
clinatur, erit acutus. Et a qua magis inclinatur, erit obtusus
et erit maior recto, ille vero minor erit recto. Ex quo patet,
quod quilibet angulus claudit aliquotam magnitudinem
et cum omnis magnitudo sit divisibilis in infinitum, ergo
quilibet angulus est divisibilis in infinitum. Contra istam
conclusionem arguitur, scilicet quod non omnis angulus
est divisibilis. Ille angulus non est magnitudo, qui non
patitur divisionem: sed angulus contingentiae est huiu-
scemodi, ergo. Discursus bonus, cum maior81 et minor
patet per Euclidem propositione 16. 3.82 Elementorum.
Pro solutione notandum est, quod angulus contingentiae
est ex applicatione lineae rectae super peripheriam83circuli
causans angulum rectum cum diametro circuli. Et ille an-
gulus extrinsecus a circulo dicitur angulus contingentiae
et intrinsecus dicitur angulus semicirculi. Angulus [F2]
autem contingentiae est minimus inter acutos. Et ille se-
81 corr. ex maiori
82 corr. ex 15. 3.
83 corr. ex periferiam
5
15
20
30
10
25