totum, genus e speciebus. Quarta est exemplum, in qua
unum particulare per aliud probatur: id est, in qua e similibus
ratiocinamur similia. hic vitanda est dissimilitudo. Quinta
est sorites, forma nempe argumentationis, in qua coacer-
5
vantur voces necessario cohaerentes: u t genera, species,
causae, effectus, etc. et dicitur inversus syllogismus. Sexta,
dilemma, argumentandi ratio, in qua utrumcumque con­
cesseris, reprehenditur. Quod ad quartam partem attinet,
qua confutandi sunt adversariorum cavilli, est canon, qui
10
ostend it syllogisticam conclusionem . Primo: Ex solis
negativis nihil sequitur. Secundo: Ex solis particularibus non
potest effici syllogismus, nisi casu, aut per accidens. Tertio:
In syllogismo non debent esse plures termini quam tres,
neque aequivocatio sive ambiguitas. Quarto: Medium non
15
debet usurpari in conclusione. Quinto: Conclusio imitatur
deb ilio rem p a rtem p raem issa rum . Sexto: N on valet
argumentatio a non distributo ad distributum. Septimo:
Maior in prima et secunda figura perpetuo est universalis.
Octavo: M inor in p rim a et te rtia figu ra sem pe r est
20
affirmativa. Nono: Tertia figura semper particu lariter
conc lud it, at secunda nega tive, in qua expositorius
syllogismus locum habet, medio singulari observato. Si­
militer leges hypothetici syllogismi sunt in genere tres.
Prima: A positione antecedentis ad positionem consequentis
25
recte proced it argum en tum . Secunda: A destructione
con sequen tis, ad d e stru c tion em an te c ed en tis, valet
consequentia. Tertia: In repugnantibus posito antecedente,
u t consequens tollatur, recte argumentamur. Quod ad
quintam attinet partem, inventio medii dialectica, procedit
30
ex quinque vocibus in quolibet praedicamento sitis, per
rationem conclusioni adhibitam. Rhetorica materia duplex
est, ubi et unde fiat oratio. Prior in quaestionem dividitur, et
causam, in qua considerantur partes officii: u t inventio, qua
218
Epistemon
1...,84,85,86,87,88,89,90,91,92,93 95,96,97,98,99,100,101,102,103,104,...143