quia nec eius sententiam construunt, nec nostram destruunt. Ea diluamus, in quibus eam
adstruere visus est voluisse, tum ibi, tum: proprio libro ad hoc dicato, cui titulum fecit,
De
Insecabilibus lineis
. Quæ quoniam utrobique eadem fere sunt, omnia in hunc locum
reiiciemus. Itaque illudprimo asserimus, ipsum nullo tot librorum suorum loco, tot locorum
numero, ullis rationibus probasse, continuum, seu magnitudinem, in infinitum dividi posse.
Nam ubi de infinito disputat ex proposito, nullo modo id probat, sed a Mathematicis
suppositum, assumit tantum. At probanda erant, et demonstranda ea, quæ et alii negarant, et
res ipsa negat; et nos quoque pernegamus. Itaque eo loci, nulla ei fides esto, apud veritatis
quæsitores. Postea vero, cum continuum velle videtur deffinire, imposturam facit lectoribus.
Neque enim quid sit continuum nos docet. Sed continua deffinit ea esse, quorum extrema sint
unum. At continua ista duo, vel plura, erant ne continua, antequam eorum extrema in unum
convenirent? vel continua non erant? Si continua non erant, ubi nam extrema habebant,
antequam coirent? Nam si ipse dum contendit, rogat, ex indivisibilibus punctis, quomodo
divisibile fiat? Nobis ipse respondeat, ex non continuis, quo modo continua sunt facta? Non
continuorum, ostendat nobis extrema. Quid sunt extrema non continuorum? Sin vero affirmet,
utrumque illud continuum fuisse; extrema habuisse: eaque in unum iunxisse, atque ideo
continua facta esse, vel continua esse. Nihil horum nos urgemus. Sed illud ab eo rogamus, ut
non plura continua. Sed unum tantum continuum nobis dessiniat. Sat enim id nobis fuerit;
plura illa ei donamus. Igitur, quid est continuum? An respondebit, quorum extrema? Vel
cuius extrema sunt unum? Si inquiet, quorum extrema; iam etiam ridebimus. De uno namque
continuo quærimus. Si respondeat secundum, Continuum scilicet id esse, cuius extrema unum
sunt, id uti falsissimum refutabimus. Extrema enim et linea, et cuiusque magnitudinis, duo
sunt ad minus. Neque in unum coeunt unquam: sed maxime a se invicem semper distant. Ergo
nisi aliam continui diffinitionem afferat, hanc sibi habeat, cum omnibus inde secutis. Si vero
nesciat, aut nequeat, deffinitionem aliam afferre continui, iubebimus eum de continui
divisione in infinitum, loqui desinere. Qui enim nesciat, quid continuum sit, quo modo scire
potest, continuum in infinitun posse dividi? Aut quicquam de continui divisione loqui eum,
qui asserat hoc etiam, in continuo, partes esse priores toto, ut sequentia quædam adstruat?
Unde sequitur ei sophisma putidum, magnitudinem in ea divi di ex quibus est composita.
Linea namque magnitudo quidem est, sed nullis ex aliis composita; non enim ex punctis, quod
etiam ipse negat: nisi forte bene longam lineam, ex lineis minoribus componi dixerit.
At minores istæ, et linea sunt, et continuæ ipsæ quoque, quarum continuitatis
diffinitionem, ab hoc continuorum diffinitore perimus. Quam nisi nobis afferat, asseremus,
quæcunque ex palliata illa continuorum deffinitione consecuta est strues, eam penitus ruere,
cum Zenonio motu illo, non ininus udendo. Quæ vero integro alio libro, contra Platonis et
Xenocratis, ut videri vult, atomas linas, sunt ab eodem hoc magistro diffinitionum, disputata,
non maiore labore diruemus. Nam quæ contra illorum rationes (quæ ad nostra tempora non
pervenerunt) agitavit hoc loco, putamus ex more suo, non sincere eorum mentem retulisse;
sed cavillis et sophismatis divexasse. Verum ipsius argumenta satis multa, quibus continui
divisionem in infinitum adstruere, et lineas atomas destruere est annixus, destruemus facile.
Ex eo initium sumentes, quod ipse contendit: Lineam non esse compositam ex punctis. Quo
dogmate solo de XXIIII eius argumentis ruunt sane XVI. Neque enim quisquam veterum, ne
dum. Plato, aut Xenocrates, quantum ex antiquorum, testimoniis liqueat, id asseruit. Neque
etiam ex linearum atomarum positione, id consequi potuit. Neque vero negamus solum,
lineam scilicet ex punctisesse compositam, verum neque ex aliis rebus ullis, aut partibus, sed
simplicissimam rem, eam esse affirmamus. Ex quo aliæ eius rationes ruunt quoque non
paucæ. Negamus autem maxime omnium, quod maxime omnium, et ipse, et Geometrarum
affirmarunt filii. Lineam semper, atque in infinitum dividi posse, vel dividi posse in semper
divisibilia. Hoc vero negamus, tum quod nec ipse, nec Mathematici ulli id ullis rationibus
comprobarunt. Et quod sensus ei repugnat, et rei natura ipsa, et mentis humanæ raptus. Quod
