DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VI
368
15
10
Archytas ita:
157
Continuum ergo tempus et non discretum, ut nume-
rus.
Et mox:
158
Linea et spatium et locus continuum.
Quae toties toto
2.
De motu
Aristoteles usurpavit et tractatu de tempore.
Cuius temporis etiamdefinitio Archytia est, quam Simplicius
ex eo ita transcripsit:
159
Quod tempus est motus cuiusdam numerus,
vel etiam universaliter, intervallum universi naturae.
Secundum hoc
membrum Philo Iudaeus libro
De mundo
usurpavit, prius vero,
Aristoteles, adiiciens tantum
secundum prius et posterius
. Quod
sane numeri ipsa natura fert per se, nihilque fuit arduum illi in-
vento, hoc natura consequens addere.
Illud quoque quod est apud Aristotelem:
160
Etenim punctus et
continet quodammodo longitudinem et terminat, est namque huius qui-
dem principium, illius vero finis,
Archytium fuerat:
161
Sicuti lineae
recte fractae punctus, circa quem fractio, principium sit alterius lineae,
terminus autem alterius.
Aristoteles:
Ipsum vero nunc est continuitas
temporis, ut dictum est, continet enim tempus praeteritum et futurum
et omnino terminus temporis est. Est enim huius quidem principium,
illius vero finis.
162
Archytas:
163
Atque ita semper coniungit ipsum
157
συνεχὴς δὲ [οὖν] ὁ χρόνος καὶ οὐ διωρισμένος ὥσπερ ἀριθμός.
[Ps.-ARCHYT. Fragm. 30.1–2]
158
γραμμὴ δὲ καὶ χωρίον καὶ τόπος συνεχές. [Ps.-ARCHYT. Fragm.
30.4–5]
159
ὅτι ἐστὶ [ἐντὶ] ὁ χρόνος κινάσιός τινος ἀριθμὸς. ἢ καὶ καθόλω
διάστημα τᾶς τοῦ [τῶ] παντὸς φύσιος [SIMP. in Cat. 8.350.11–12]
160
καὶ γὰρ ἡ στιγμὴ καὶ συνέχει πῶς τὸ μῆκος καὶ ὁρίζει. ἔστι γὰρ
τοῦ μὲν ἀρχὴ τοῦ δὲ τελευτή. [ARIST. Ph. 220a.10–11]
161
ὥσπερ καὶ γραμμᾶς εὐθείας κλασθείσας, τὸ σημεῖον περὶ ὃ ἁ
κλάσις, ἀρχὰ μὲν γίνεται τᾶς ἑτέρας γραμμᾶς͵ πέρας δὲ τᾶς ἑτέρας.
[Ps.-ARCHYT. Fragm. 29.20–30.1]
162
τὸ δὲ νῦν ἐστι συνέχεια χρόνου͵ ὥσπερ ἐλέχθη, συνέχει γὰρ τὸν
χρόνον τὸν παρεληλυθότα [παρελθόντα], καὶ ἐσόμενον͵ καὶ <ὅλως>
πέρας χρόνου ἐστίν. ἔστι γὰρ τοῦ μὲν ἀρχή͵ τοῦ δὲ τελευτή [ARIST. Ph.
222a.10–12]
163
καὶ οὕτως ἀεὶ συνάπτει τὸ νῦν συνεχῶς, ἄλλο καὶ ἄλλο
γινόμενoν καὶ φθειρόμενον͵ κατὰ μέντοι γε τὸ εἶδος τὸ αὐτό. πᾶν γὰρ
τὸ νῦν ἀμερὲς καὶ ἀδιαίρετον καὶ πέρας μέν ἐστι τῶ προγεγονότος [ἐντὶ
τῷ προγεγονότι]͵ ἀρχὰ δὲ τῶ μέλλοντος [τῷ μέλλοντι]. [Ps.-ARCHYT.
Fragm. 29.17–20]
5
