DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VI
366
TEMPUS
Tempus, quamvis Aristoteles prolixa sit disceptatione pro-
secutus, medullas tamen omnes ipsius ex Archyta transtulit.
Cuius fragmentum quoddam Simplicius categoria
quando
affert.
Quod cum liceat cuique cum tota Aristotelis tractatione con-
ferre, attamen huc praecipua quaedam afferemus. Aristoteles
initio statim eius tractationis ita habet:
148
Quod quidem omnino
non est, vel vix, vel exiliter.
Archytas ita protulit:
149
Quare tempus
vel omnino non est, vel exiliter et vix est.
Rursus Aristoteles:
150
Namque ipsius hoc quidem factum est et non est, hoc vero futurum est
et nondum est.
Archytas autem:
151
Cuius quidem praeteritum non
amplius est, futurum autem nondum est.
Quibus subdit:
152
Quo-
modo existit hoc secundum veritatem?
Aristoteles:
153
Quod vero ex
non entibus est compositum, impossibile videatur continere unquam
essentiam.
Et quod Aristoteles:
154
Clarum quod non est sine motu et
mutatione tempus.
, ab Archyta dictum fuerat:
155
Nec motus quan-
do nunc, non aderat.
Et quod Aristoteles:
156
Quia magnitudo sit
continua, etiam motus est continuus et propter motum etiam tempus,
148
ὅτι μὲν οὖν {ἢ} ὅλως οὐκ ἔστιν ἢ μόλις [μόγις ἢ] ἀμυδρῶς͵
[ARIST. Ph. 217b.32–33]
149
διόπερ ὁ χρόνος ἤτοι τὸ παράπαν οὐκ ἔστι [ἐντὶ], ἢ ἀμυδρῶς καὶ
μόλις ἔστι [ἐντὶ]. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 30.13–14]
150
τὸ μὲν γὰρ αὐτοῦ γέγονε καὶ οὐκ ἔστι͵ τὸ δὲ μέλλει καὶ οὔπω
ἔστι. [ARIST. Ph. 217b.33–34]
151
οὗ γὰρ τὸ μὲν παρεληλυθὸς οὐκέτι ἔστι [ἐντὶ], τὸ δὲ μέλλον
οὖπω ἔστι [ἐντὶ]. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 30.14–15]
152
πῶς γὰρ ἂν ὑπάρχοι τοῦτο κατ΄ ἀλήθειαν; [Ps.-ARCHYT. Fragm.
30.16]
153
τὸ δ΄ ἐκ μὴ ὄντων συγκείμενον ἀδύνατον ἂν {εἶναι} δόξειε
μετέχειν [κατέχειν] οὐσίας. [ARIST. Ph. 218a.2–3]
154
φανερὸν ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ κινήσεως καὶ μεταβολῆς ὁ χρόνος
[ARIST. Ph. 218b.33–219a.1]
155
οὐ δὲ κίνασις͵ ὅπoτε τὸ νῦν οὐ παρῆν· [Ps.-ARCHYT. Fragm.
30.8]
156
διὰ γὰρ {τὸ} τὸ μέγεθος εἶναι συνεχὲς καὶ ἡ κίνησίς ἐστι συνεχής͵
διὰ δὲ τὴν κίνησιν καὶ ὁ χρόνος· [ARIST. Ph. 219a.12–13]
5
10
15
