DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VI
382
sibilem, quintum vero quoddam corpus, post quod passibilia, ignem,
aerem, aquam ultimamque terram.
Quae sane prae se ferunt maxi-
mam cum librorum
De caelo
dogmatibus dissonantiam ac contra-
rietatem.
ELEMENTA
De elementis scripsit Aristoteles libro primo
De
sapientia
capite quarto Empedoclem primum omnium quatuor esse ele-
menta dixisse:
ἔτι δὲ καὶ τὰ ἐν ὕλης εἴδει λεγόμενα στοιχεῖα
τέτταρα πρῶτος εἶπεν
.
199
At longis ante Empedoclem aetatibus
Aegyptii id tradiderant, quod Laërtius in
Prooemio
testatur:
200
Di-
cereque principium quidem esse materiam, postea quatuor elementa ex
ea secreta esse.
Quod ad amussim Aristoteles est secutus, Hermes
in
Catholico
quatuor corpora agnoscit, quae in
Asclepio
cap. pri-
mo ita describit vertente Apuleio:
Totus itaque quibus formatus est
mundus, elementa sunt quatuor: ignis, aqua, terra, aer.
Non est ergo verum Empedoclem primum omnium quatuor
elementa statuisse, neque etiam verum est eis abAristotele gravi-
tatem ac levitatem reliquasque qualitates attributas esse. Id enim
Plato prius in
Timaeo
ostenderat ubi tamen, etsi neget in universo
quicquam esse natura sursum ac deorsum, elementorum tamen
motum satis clare docet fieri ad eas partes, quae ita nuncupantur
levitate ac gravitate eorum:
201
Leve
xxiv
ergo ipsum appellavimus et
locum quo fertur sursum, contrariam autem his passionem grave et
deorsum.
199
[ARIST. Metaph. 985a.32–33]
200
φάσκειν τε, ἀρχὴν μὲν εἶναι τὴν ὕλην͵ εἶτα τὰ τέσσαρα στοιχεῖα
ἐξ αὐτῆς διακριθῆναι͵ [D. L. Vit. 1.10.2–3]
201
κοῦφον οὖν αὐτὸ<ν> προσειρήκαμεν καὶ τὸν τόπον εἰς ὃν
φέρεται ἄνω͵ τὸ δ΄ ἐναντίον τούτοις πάθος βαρὺ καὶ κάτω. [PLATO Ti.
63d2–4]
xxiv
corr. ex levem
5
10
15
20
