PERIPATETIČKE RASPRAVE, sv. II. knj. 2.
131
20
15
dakle, prodiru u tijela, i inteligibilna i materijalna; jer sve se treba
sastojati od oprjeke i suprotnosti.« A u
Sveopćem govoru
: »Tako je
i suprotno premještanje postojano, učvršćuje ga suprotno [pre-
mještanje].« Isto se tako prisjeća suprotnosti u
Devetoj
knjižici
:
»Um je, naime, bremenit pojmovima, i to dobrima kad od Boga
primi sjemenje, a suprotnima kada od kojega od zloduha.«
Aristotel postavlja četiri roda oprjeka. To je bio Arhitin nauk,
što Simplicije ovako kazuje: »I po zakonu i po naravi suprotnosti
se, kažu, jedna drugoj suprotstavljaju, kao dobro zlu, zdravo bo-
lesnomu, istinito lažnomu. Neke kao ìmanje lišenosti, kao život
smrti, kao vid sljepoći, kao znanje zaboravu. Neke kao nešto što
se na neki način odnosi prema nečemu, kao dvostruko prema
polovičnom, vladar prema podaniku a gospodar prema robu.
Druge kao tvrdnja prema nijekanju, npr. da čovjek postoji’ i ‘da
čovjek ne postoji’ te da ‘čovjek jest pošten’ i da ‘nije pošten’.« I
to da postoje dvije vrste suprotnoga poučavao je ovim drugim
riječima: »Od suprotnosti jedne su bez srednjega, druge ga pak
imaju.« I Okel i Arhita pokazali su u toj kategoriji relativnu oprje-
ku:
19
lišavajuću [oprjeku] Arhita i drugi pitagorovci [su pokaza-
li] u onoj svezi koju tako često navodimo: dobro, zlo i ostalo.
19
Ili se odnosi na Simplicijeve
Kategorije
(
In Arist. cat. comm.
).
5
10
