DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. V
286
15
10
5
tias confutat. Coloris etiam naturam considerasse ex capite tertio
clarescit:
75
Etenim color, vel in termino est vel terminus, quare etiam
Pythagorei superficiem colorem vocabant.
Quomodo ii conspiceren-
tur eos cogitasse indicat eodem:
76
Dicere autem, sicuti antiqui, de-
fluxus esse colores et cerni talem ob causam, absurdum.
De sapore quoque tractarunt, ut capite quarto patet: [233]
77
Necesse autem vel in se ipsa aquam habere genera saporum, insensibilia
tamen ob parvitatem, sicuti Empedocles dicit.
Aquam autem sapores
ex terra acquirere prisci docuerunt:
78
Quare multi quoque veterum
physiologorum aiunt talem esse aquam ut per quam progrediatur ter-
ram et hoc manifestum est in salsis aquis maxime.
De odoratu etiam tradiderunt quaedam quod capite 5. li-
quet:
79
Videtur vero quibusdam fumosa evaporatio esse odor commu-
nis existens terrae ac aeris et omnes conveniunt in hoc de odore. Quare
et Heraclitus ita dixit si omnia entia fumus fierent, nares utique digno-
scerent.
De respiratione etiam egerunt, quod ipse initio libri qui ex ea
inscribitur ipse commemorat:
80
Etenim de respiratione pauci qui-
dam priorum physicorum dixerunt cuius tamen gratia insit animali-
bus, hi quidem nihil pronuntiarunt, hi vero dixerunt sane at non bene.
75
τὸγὰρχρῶμαἢἐν{τῷ}πέρατί ἐστινἢπέραςδιὸκαὶ οἱΠυθαγόρειοι
τὴν ἐπιφάνειαν χρόαν [χρείαν] ἐκάλουν [ARIST. Sens. 439a.30–31]
76
τὸ μὲν οὖν͵ ὥσπερ οἱ ἀρχαῖοι͵ λέγειν ἀπόῤῥοιαν [ἀπόῤῥοιας]
εἶναι τὴν χρόαν [τὰς χρείας] καὶ ὁρᾶσθαι διὰ τοιαύτην αἰτίαν ἄτοπον·
[ARIST. Sens. 440a.15–17]
77
ἀνάγκη δὲ ἢ ἐν [ἂν] αὑτῷ, τὸ ὕδωρ ἔχειν [ἔχει] τὰ γένη τῶν
χυμῶν ἀναίσθητα <τὲ> διὰ σμικρότητα͵ καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς φησίν͵
[ARIST. Sens. 441a.4–6]
78
διὸ καὶ πολλοί φασι τῶν ἀρχαίων φυσιολόγων τοιοῦτον εἶναι τὸ
ὕδωρ δι΄ οἵας [ἧς] ἂν πορεύηται γῆς. καὶ τοῦτο δῆλόν ἐστιν ἐπὶ τῶν
ἁλμυρῶν ὑδάτων μάλιστα· [ARIST. Sens. 441b.1
–
4]
79
δοκεῖ δ΄ ἐνίοις ἡ καπνώδης ἀναθυμίασις εἶναι ὀσμή͵ οὖσα κοινὴ
γῆς <τε> καὶ ἀέρος, καὶ πάντες ἐπιφέρονται ἐπὶ τοῦτο περὶ ὀσμῆς. διὸ
καὶ Ἡράκλειτος οὕτως εἴρηκεν͵ ὡς εἰ πάντα τὰ ὄντα καπνὸς γένοιτο͵
ῥῖνες ἂν διαγνοῖεν.
[ARIST. Sens. 443a.21–24]
80
περὶ γὰρ ἀναπνοῆς ὀλίγοι μέν τινες τῶν πρότερον φυσικῶν
εἰρήκασιν. τίνος [τινὸς] μέντοι χάριν ὑπάρχει τοῖς ζῴοις͵ οἱ μὲν οὐδὲν
ἀπεφήναντο͵ οἱ δὲ εἰρήκασι μέν͵ οὐ καλῶς δὲ.
[ARIST. Resp. 470b.6–8]
20
