DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
446
sunt susceptiva felicitatis, alia non susceptiva et susceptiva qui-
dem quaecunque rationem habent. Felicitas enim non sine vir-
tute, virtus autem generatur in eo, quod rationem habet primo.
Et Archytas:
103
Et deo quidem felicitas et vita optima, homini vero ex
scientia et virtute et tertio bona fortuna conflata accedit.
Quanquam quae Aristoteles subiunxit:
104
Cum etiam bonam
fortunam ab felicitate ob haec necesse est alienam
[265]
esse, bonorum
enim, quae extra animam sunt, causa est casus et fortuna,
videntur
ab Archyta dissentire, attamen et Archytas illa declarans, ait:
105
Bonam fortunam, eam quae praeter rationem est bonorum praesentium
nec ob eam factam,
easdem distinxit et praeter has:
106
Cum ergo vir-
tus et scientia in nostra est potestate, bona vero fortuna nequaquam
et in contemplationibus atque actionibus honestarum rerum concessit
felicem esse.
Quod autemAristoteles subiunxit:
107
Et civitatem bea-
tam esse eam, quae optima sit et agat honeste
, quae sequuntur usque
quo concludat:
108
Quod vita optima et separata cuique et communiter
civitatibus, ea sit, quae est cum virtute, tantum opibus instructa ut parti-
ceps sit actionum secundum virtutem
, Platonis fuit doctrina omnibus
fere de
Repub.
libris inculcata, fuit etiamHippodami:
109
Quare non
103
Καὶ θεῶ μὲν εὐδαιμοσύνα καὶ βίος ἄριστος͵ τῶ δ΄ ἀνθρώπω ἐξ
ἐπιστάμας καὶ ἀρετᾶς καὶ τρίτω εὐτυχίας σωματουμένα παραγίνεται.
[Ps.-ARCHYT. Fragm. 11.23–24]
104
ἐπεὶ καὶ τὴν εὐτυχίαν τῆς εὐδαιμονίας διὰ ταῦτα ἀναγκαῖον
ἑτέραν εἶναι τῶν μὲν γὰρ ἐκτὸς ἀγαθῶν τῆς ψυχῆς αἴτιον ταυτόματον
καὶ ἡ τύχη. [ARIST. Pol. 1323b.26–28]
105
εὐτυχίαν δὲ τὰν παρὰ τὸν λόγον τῶν ἀγαθῶν παρουσίαν καὶ
μὴ δι΄ αὐτὸν γινομέναν [λεγομέναν]. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 11.30–31]
106
ἐπεὶ ὦν ἁ μὲν ἀρετὰ καὶ ἐπιστάμα ἐφ΄ ἁμῖν͵ ἁ δ΄ εὐτυχία οὐκ
ἐφ΄ ἁμῖν· ἐν δὲ θεωρίαις καὶ πράξεσι τῶν καλῶν, <συνεχώρησε> τὸ
εὐδαιμονέν [εὐδαιμονᾷν]. [Ps.-ARCHYT. Fragm. 11.31–33]
107
καὶ πόλιν εὐδαίμονα τὴν ἀρίστην εἶναι καὶ πράττουσαν καλῶς.
[ARIST. Pol. 1323b.30–31]
108
ὅτι βίος μὲν ἄριστος͵ καὶ χωρὶς ἑκάστῳ, καὶ κοινῇ ταῖς πόλεσιν͵
ὁ μετ΄ ἀρετῆς κεχορηγημένης [κεχωρηγμένος] ἐπὶ τοσοῦτον ὥστε
μετέχειν τῶν κατ΄ ἀρετὴν πράξεων. [ARIST. Pol. 1323b.40–1324a.2]
109
διόπερ οὐ μόνον μαθεῖν δεῖ τὰν ἀρετάν͵ ἀλλὰ καὶ κτήσασθαι
<αὐτὰν> καὶ χρήσασθαι αὐτᾷ [αὐτὰ]͵ ἤτοι [ἢ] ἐς φυλακίαν|ἀσφάλειαν,
ἢ ἐς συναύξασιν, ἢ καὶ [τὸ] μέγιστον ἐς ἐπανόρθωσιν οἴκων {τε} καὶ
πολίων. [HIPPOD. Fragm. 96.2–4]
15
5
10
